Het brandende braambosch

[p. 23]

Tusschen twee werelden.

[p. 25]

I

Uit welk gezelschap ben ik jongst gevloden
Van groote dooden die met zwaar gebaar
En helle stemmen uit hun doodenjaar
Elk in zijn droom mij noodden en geboden?

Nu komen om mij minder groote goden,
Maar menschen werklijk levend, waar en klaar,
Die om mij zingend mij en de een den aêr
Naar nieuw-verlichte horizonnen nooden.

Ben ik dan een van hen? Heb ik voor 't eerst
Mij uit mijn ban en menschen vriend gevonden?
Ik lach hun aan en zij wier heusche monden
Mij voorgaan moedigen mij aan om 't zeerst.

O Dichters, zingt; want over de aard ontloken
Zijt gij de lente op 't laatst opengebroken.