Aarde

[p. 66]

Tanger.

I
Avond.

Abdul Salaam de Hadji holde hijgend,

Zijn handen zwaar met onze reisbagage,

Door meenge smalle en kronklige passage,

Langs soms een Moor; - en wij die 'm volgden, zwijgend
Verwonderd, vonden ons op eenmaal stijgend

Hobblige straat in zon langs, door een rage

Van kraampjes, en steeds stijgende etalage

Van tulbandhoofden, burnoesschouders, nijgend
Op, neer, als golven, naar 't lijf, gaande op treden

Van straat, schokte, op en neer keilde in de wijde

Slobbrende burnoes; - maar wat zweeg ik blijde,

Toen wij, de poort door, 't marktplein opgetreden,

Op heuvellijn voor avondrood aan 't grazen,

De stille muilen zagen met verbazen.

[p. 67]

II
Derwischen.

Het is een dans van vanen - 't schrille pijpen
Tergt - bom bom - sprong sprong - looden voeten slijpen
Straat - zang lolt - bloed sproeit smoel - zwart-dropplend zijpen
Straaltjes op burnoes 't beest diens handen grijpen
Bijltjes rinklend ting ting, die schedel strijpen
Met klopje en snêe.

Een heil'ge: - zie omknijpen

Zijn knuist knods - heft hem hoog - laat laag neerbonken
Op schêel hem - weêr! - die splijt: - door berstjes 't rijpe
Bloed rilt - Allah! Allah! - Krampend omnijpen
Vingren 't log lood van wie pijn-, wellust-dronken,
Worstlend met wijzren, 't kust, in knie gezonken
Krimpt er omheen; - maar opspringt, duizlend, draaiend
Boven 't hoofd martlaarsbijltje, 't stuk hoofd aaiend
Met sneden meer, voordansend; - en weer luider
Schrilt het gepijp, dolt dans, bonkt wild de bui der
Wagglende beenen, en valt neer bij wijlen
Lijk dat als lijk nog danste voor een wijle.