Vanonder de koperen ploert

[p. 209]

Laatste blikken

Jakarta heeft niet zo gek veel toeristische attracties, is onze stellige indruk na het bestuderen van de beschikbare lectuur, en onze tochten hebben ons ook alleen maar een indruk gegeven van een stoffige, drukke, bloedhete en zwaar overbevolkte stad. Voor de kenner zullen er natuurlijk wel rustieke en fraaie plekjes zijn, voor ons blijft het Rotterdam in het kwadraat en het spijt ons dan ook niets dat we al na drie dagen weg moeten.

Wel bezoeken we nog het oude stadhuis, gebouwd in 1710 en nu geheel gerestaureerd. Het ligt in het oude centrum van de stad, een prachtig gebouw van twee verdiepingen, verbonden door een fraaie houten trap. De zware vloerbalken maken een zeer authentieke indruk en de zalen zijn in stijl ingericht met oude stoelen en tafels, vazen en schilderijen. In een van de kleinere kamers hangt een uitgebreide serie portretten van Gouverneurs-Generaal van ‘India’, enge boeventronies soms.

Een kleine handleiding zou niet overbodig zijn, maar bij de ingang kunnen alleen kaartjes gekocht worden, er zitten twee jonge mannen die ostentatief geen informatie geven, misschien ook niets weten. Toch, het is al heel wat dat in een gedekolonialiseerd land nog zoveel aandacht voor het verleden is dat men er zo'n museum voor inricht.

Volgens onze gegevens zijn we hier in de oude wijk van Batavia en we stappen dapper in de richting van Pasar Ikan (Vismarkt), waar nog oude pakhuizen te zien zouden moeten zijn, een ophaalbrug, een tolhuis en een logement. Veel ouds merken we onderweg niet op, allemaal bankgebou-

[p. 210]

wen en kantoren die er hooguit zo'n vijftig jaar staan. Het is twaalf uur, de zon staat op haar hoogst en we komen regelmatig mensen tegen die ‘kassian’ roepen (zielig) als ze Eric zien zitten in het kinderwagentje. Opnieuw heeft niemand medelijden met de zwoegende en de geheel doorgezwete vader.

Pasar Ikan ligt verder dan we op grond van de kaart konden vermoeden - Jakarta is gigantisch - en als Marco per ongeluk een snoepje dwars inslikt en van pijn begint te gillen, staan we op het punt de expeditie te beëindigen. Maar het harde object bereikt ten slotte toch zijn maag, hij kalmeert en we houden een helitjak aan om ons het resterende stukje te laten rijden. De man vraagt zo'n belachelijk bedrag dat ik het korzelig laat afweten, nog een paar maanden langer in dit land en we zouden ons net zo afdingerig gedragen als iedereen hier dat doet.

Een half dozijn mensen heeft de discussie gevolgd en een oude man vraagt ons wat we dan wél willen uitgeven. Zou driehonderd roepia veel zijn? Nee, dat is prima. Oké, dan wil hij ons wel even rijden in zijn Colt, een wagen die eigenlijk voor het interlokale verkeer bestemd is.

Papa heeft medelijden met de kinderen, grijnst zijn jonge bijrijder. Even later staan we op de Pasar Ikan en bedanken Papa hartelijk. De hitte is langzamerhand onverdraaglijk. Pasar Ikan doet zijn naam geen eer aan, vis valt er niet te bekennen, die is vermoedelijk al in de ochtenduren verkocht want in deze hitte moet het snel gaan. Wel zijn er nog veel stalletjes in huishoudelijke artikelen, speelgoed, schelpen, touw en andere visserijbenodigdheden.

Achter de stalletjes kunnen we glimpen opvangen van een gebouw dat er vrij oud uitziet, in de muren zitten de ijzeren consoles die me bekend en Oudhollands voorkomen. Maar er is geen gaatje te bekennen in de rij winkeltjes en we kunnen er niet bij komen.

Na een halfuur wandelen geven we het op, totaal uitge-

[p. 211]

put. We hebben ons best gedaan, niemand kan ons gebrek aan plichtsbesef verwijten.

We zijn klaar met Java, voor deze keer tenminste en ook echt aan de thuisvlucht toe: Indonesië is al vermoeiend voor een gewoon toeristenbezoek, maar met twee kleine kinderen erbij wordt het wel eens te veel.

Voor de laatste keer pakken we alles in, nemen afscheid van het Taruma hotel en bereiken na dertig uur vliegen Schiphol. Warmhartige vrienden vangen ons op met winterjassen.

Het is eind januari, een pril zonnetje schijnt na maanden van regen.

Het eerste wat ons opvalt is dat het zo rustig is in Amsterdam, weinig mensen, kalme gedisciplineerde verkeersstromen, geen getoeter, het leven is rimpelloos hier.

De volgende dag ben ik snipverkouden. We zijn weer thuis.