Heden mosselen, morgen gij

[p. 57]

Kleine onderbreking

De man van de reclame gedroeg zich op zijn best. ‘Ik stel voor’, zei hij, ‘dat we eerst de samenvatting van het rapport doornemen. U als leden van de commissie kunt dan vragen stellen aan de heren Bakker en Vermolen die hier namens het onderzoekbureau aanwezig zijn. Daarna kan ik u een memorandum presenteren dat wij hebben samengesteld op basis van de onderzoeksresultaten, en dat...’

‘Ja’, zei de voorzitter van de commissie, ‘wie leest voor? Kan meneer Bakker voorlezen?’

‘Ik heb het gevoel dat het misschien’, zei Henk.

‘Kunt u iets luider spreken?’ De voorzitter was zo'n no-nonsens man die zijn zaakje met deze zelfde handen uit het niets opgebouwd had. Een jaar of zestig, vlezig gebouwd, dun grijs haar, fletse ogen.

‘IK ZAL HET PROBEREN’, zei Henk, ‘MENEER VERMOLEN LEEST VOOR.’ De laatdunkende blik verschoof naar Rob naast hem, die haastig met hoge stem de tekst begon op te lezen.

Het verloop van de zitting kon je tevoren uittekenen. Meneer de voorzitter zou regelmatig interrumperen om te laten merken dat hij het allemaal maar onzin vond. Wat had je nou eigenlijk aan zo'n onderzoek, dat zou hij wel eens willen weten. Stond er iets in het rapport wat hij niet allang zelf bedacht had? Hij wilde bepaald niet negatief doen over de moderne marketingmethoden, maar als dit nou een voorbeeld was van de moderne manier van zakendoen, dan hoefde het voor hem niet.

Henk zat zich bij voorbaat al op te winden. Geachte meneer Driessen, er zijn in elke generatie duizenden domme mensen die met deze zelfde handen een zaak proberen op te bouwen. De meesten gaan failliet, maar er blijven er natuurlijk altijd een paar over die door puur geluk nét geen last hebben gehad van hun angstaanjagende stupiditeit. Dat is niet iets om je op te laten voorstaan, meneer Driessen. En wat dat onderzoek betreft, het waren toch u en uw commissie die onderzoek wilden doen en ondanks al onze waarschuwingen bleven volhouden dat dit onderzoek een blauwdruk voor de komende tien jaar zou gaan opleveren? En was het niet uw eigen krenterigheid waardoor er van de oorspronkelijke vragenlijst maar de helft overbleef? Hé?

Het gebons van het hart was weer begonnen, zeer duidelijk. Hij schoof zijn horloge voorbij de manchet, legde de vinger op de ader en begon zo onopvallend mogelijk te meten. 32 slagen in 15 seconden, maal 4 is 128. Rob las monotoon de samenvatting voor, terwijl de zuurstof in de kamer snel verminderde. Aan de overkant zat de enige vrouw, secretaresse, naar hem te kijken. Kalm ademhalen en nergens aan denken.

[p. 58]

Tweemaal 4 is 8, 4 maal 8 is 32, ik zal nooit meer smokkelen meneer. Medemblik. Figuurzagen is monsterlijk. Een punt zuigen. Amerika is een groot land. Henk houdt van Maja.

‘Ik ben misselijk’, fluisterde hij tegen Rob, toen Driessen bezig was met een monoloog tegen de reclameman. Er zat een half broodje onverteerd in zijn slokdarm. De pols was opgelopen tot 140. In de rust is de polsslag van de mens tussen 70 en 80 slagen per minuut (sommige boeken geven 60 á 80 aan), maar er kunnen makkelijk vergissingen bij het meten gemaakt worden. Als je bijvoorbeeld met je duim je polsslag meet is het mogelijk dat je per ongeluk dezelfde slag tweemaal telt, omdat de duim een soort eigen polsslag heeft, wat toch wel raar is als je er over nadenkt.

‘Ik kan geen adem meer krijgen’, zei hij tegen Rob, ‘ik moet weg. Sorry.’ Rob keek hem wanhopig aan, maar hij kon niet anders.

Hij stond op, knikte even verontschuldigend in het rond, wreef met de volle hand over de maag, zodat men het overal zou kunnen zien dat hij misselijk was.

Ook op de gang was weinig zuurstof, met veel diep ademhalen kon er net bij geleefd worden. Slachtoffer van het moderne jachtige leven. Met korte zinnetjes kan er een verhaaltje van gemaakt worden. Achter de vergaderzaal was een klein hokje, waar een misselijk mens op de grond kon liggen. Een raam over de hele breedte van de kamer toonde een lucht met wolken. Wat een manier om te sterven, op je rug in het zijkamertje van de grote vergaderzaal.

Een grote angst overviel hem. Niks aan de hand, zei hij tegen zichzelf, je bent gewoon overwerkt. Ademnood, druk op de borst, normale verschijnselen. Door de gesloten tussendeur was de hoge stem van Rob hoorbaar, nog steeds bezig met het voorlezen en verklaren van de samenvatting. Hij bleef ademhalen totdat een stevige vrouw van een jaar of dertig binnenkwam. Ze begon de tafel te dekken die in de kamer stond. ‘Moet ik hier weg?’ zei hij, ‘ik hoor hiernaast, maar ik voelde me niet zo goed.’

Ze zette haar handen in haar zij. ‘U ziet er uit, niet mooi meer’, zei ze, ‘kan ik u helpen met een glas melk of zo?’

‘Nee dank u’, zei hij kokhalzend, ‘wanneer moet ik hier weg?’ De direktie moet hier eten, ‘O, doet u maar rustig aan hoor. maar dat is pas over 10 minuten.’

Ze verdween en het was duidelijk dat er een besluit genomen moest worden. Doorzetten, dat is altijd het beste. Als er dan toch overleden moet worden, dan maar liever meteen. Loop bijvoorbeeld snel de trappen af, dan zijn er twee mogelijkheden: je overlijdt onderweg of je overleeft het. Hij haalde het, hijgend en opgelucht. Bij de receptie beneden zaten twee meisjes.

‘Kunt u voor mij een taxi bestellen’, zei hij zo zakelijk mogelijk.

[p. 59]

Op een zwart lederen stoel in de hal kon hij adem halen totdat de auto kwam. Ook onderweg bleef het einde uit en thuis was een bed en iemand die achter elkaar 3 koele pilsjes aanvoerde.

‘Hoe ging het?’ vroeg zij. En toen pas begon hij te klagen.