Heden mosselen, morgen gij

[p. 35]

Navrant!

Ze was zelfs nog wat slanker geworden, een jongensachtige figuur met kort bruin haar, kleine borsten, smalle billen.

‘Hoe lang is het nu geleden?’ vroeg ik alsof ik het niet wist. We gingen de woonkamer binnen. Eén en al raam aan de voorkant en de zon scheen er pal op. In een koel zijportaal zaten twee kinderen te spelen met autootjes. Ze keken op, brede blonde kopjes met grote ogen blauw.

Ze was getrouwd geraakt met zo'n gezellig sportief type met een open hartelijke lach en zo'n prettige lok haar en die nog leuk piano kan spelen ook. In het werk heb je niets aan die mensen. Die denken dat alles maar met een lach op te lossen valt.

‘Allebei van jou?’ vroeg ik.

Ik ging naar de kinderen toe en gaf ze een hand. ‘Hans’, zei ik tweemaal. Ze wisten niet wat ze erop moesten antwoorden.

‘Een tweeling’, zei Brit, ‘en dan hebben we nog Marjolein, die is nu op school. Arend Jan en Rogier hebben een middag vrij.’ Arend Jan godbetert, roepnaam Aantjan, later door zijn collega's Ajee genoemd, mag je wel aannemen. Mijn beste wensen vergezellen hem, dacht ik. Na enig aarzelen begonnen de jongens maar weer te spelen en Brit en ik gingen tegenover elkaar in de zon zitten.

Ik transpireerde heftig, ook al van de trap. ‘Warm is het’, zei ik.

‘Trek je jas toch uit’, riep ze.

‘Nee dank je, ik zweet als een otter en er is niets smerigers dan een nat overhemd van iemand anders. Ik hou hem aan.’

Bijna zou ze ‘doe niet zo mal’ gezegd hebben of misschien wel ‘gekkie’. Maar ze slikte het in, ik ben nu eenmaal geen type waartegen men gekkie zegt.

‘Tien jaar geleden, is het niet?’ zei ze, ‘tjonge wat gaat de tijd toch hard.’

Zij behoorde tot de mensen die zoiets vrolijk kunnen zeggen, alsof het gaat om een leuk en interessant fenomeen.

‘Mogen we stroop, mam?’ werd geroepen uit de zijkamer. Brit stond op. ‘Ik zal het even halen’, zei ze, ‘wil je ook iets, Hans? Een glas tonic of zo?’

‘Prima’, zei ik. Uit mezelf zou ik niet om pils vragen.

‘Of misschien een pilsje?’

‘Nou, als ik je niet ontrief.’

In de keuken hoorde ik haar babbelen. Ik keek rond in de heldere kamer en suite. Mooie dikke meubels, een wollen vloerbedekking, rust en orde overal. Aan de wand hingen twee krissen die ik nog kende, souvenirs uit de tijd van weleer. Mijn hart sloeg regelmatig maar snel tegen het borstbeen, het koude zweet stond op mijn voorhoofd, ik voelde me onthand. Diep,

[p. 36]

diep, diep, zei ik zacht, maar het hielp niet. Het ging allemaal precies zoals ik had kunnen verwachten.

‘Er is hier geen sprake van een ongelukkig huwelijk’, zei ik toen zij weer binnen kwam.

Ze had een pijpje pils voor me, 30 cl, je gooit het in je holle kies.

‘Nee’, zei ze lachend, ‘had je dat gedacht?’

‘Nee hoor, ik heb altijd geweten dat dat rustig aan Karel overgelaten kon worden.’

Ze had nog dezelfde gewoonte om op een bank te gaan zitten met haar benen onder zich opgetrokken.

Over 5 jaar zou zij de middelbare leeftijd bereikt hebben.

‘Heb ik je al gezegd hoe goed je eruit ziet?’

‘Dank je.’

‘35 ben je nu, volgens mij. Knap hoor. Laatst bedacht ik dat we nu de leeftijd hebben bereikt die onze ouders hadden op het moment dat we ze bewust gingen zien.’

Onwillekeurig keken we naar de tweeling, maar ze waren jonger dan wij toen waren.

‘Nog een paar jaar, dan zijn we oud’, zei ik met een zucht.

Laat het maar rustig aan mij over om anderen hetzelfde humeur te bezorgen als ik zelf heb.

‘Vind je dat erg’, vroeg Brit om wat te zeggen. Bij haar lukte het nooit.

‘Ja, dat vind ik heel erg.’ Zenuwachtig liep ik naar het raam, druppels zweet liepen langs mijn neus, ik wist weer precies hoe het 10, 12, 20 jaar geleden was. Het eindeloze praatwerk, tastend, zoekend, zwoegend en hopeloos.

‘Brit, vind je het heel erg om mij nog een pilsje in te schenken?’

‘Nee, natuurlijk’, geschrokken sprong ze op en kwam snel terug met een blikje pils, 23 cl. Ze schonk het in, gaf me het glas en kwam naast me staan. Even dacht ik dat ik hysterisch zou kunnen worden. Bijvoorbeeld het glas tegen het raam gooien en dan op het zachte tapijt gaan liggen trappelen en zielig doen.

Ik dronk de pils in één keer op.

‘Je krijgt er een vette buik van’, zei ik, ‘maar helpen doet het wel.’

De visite degradeerde snel, ik was nog geen kwartier binnen maar het werd hoog tijd dat ik eens opstapte.

‘Ik moet maar eens opstappen, Brit’, zei ik, ‘sorry dat ik niet langer kan blijven. Maar je weet hoe het is met zakenlieden. De plicht roept, er moeten weer belangrijke besluiten genomen worden.’

Ze protesteerde niet. In het halletje gaf ik haar een hand. ‘Het was een korte vreugde’, zei ik, ‘het spijt me. De groeten aan Karel in elk geval.’

Ze keek me aan en even dacht ik nog dat ik haar bereikt had.

[p. 37]

Maar nee, ze pakte de deurknop beet en deed hem open. ‘Dag Brit’, zei ik, stak mijn hand uit en tikte haar even tegen het bruine haar.

Buiten keek ik nog omhoog, maar er werd niet gezwaaid, of ik kon het juiste raam niet vinden.