|
| |
| |
| |
Lof des landlevens.
O fortunatos nimium, sua si bona norint, Agricolas.
Virg. lib. 2. Georg.
Wenscht iemand naar het beste leven,
Dat 't deel des sterflings worden kan,
Natuur heeft ons ten schets gegeven
Het leven van een' akkerman,
Die rein van geest, gezond van leden,
Aan d'arbeid sints zijn' jeugd gewend,
Den prikkel nimmer heeft gekend
Van weelde of waan, het gif der steden.
Hij gunt den krijgsman waardigheden
Die hem zijn heldenmoed verkreeg....
Den priester, streng in leer en zeden,
Wiens stem nooit voor een' dwingland zweeg;
Den koopman, die door veel gevaren
Zijn kiel naar 's werelds eindpaal stuurt
Om goud, zijn winzucht vaak bezuurt
Bij 't goud bedolven in de baren;
| |
| |
| |
Le bonheur de l'homme des champs.
Le bonheur, cette ombre légère
Qui fuit comme un songe trompeur,
Où le rencontrer sur la terre?
Sous le chaume du laboureur.
C'est là qu'à des travaux utiles
L'homme doit la paix, la santé
Et tous ces biens qui loin des villes
Le commerçant qui sur les ondes
Voguant pour grossir son trésor,
Trop souvent dans les mers profondes
Le sage qui de l'ignorance
S'attache avec persévérance
| |
| |
| |
Den wijsgeer die, van dwang der driften
Met vasten moed zich poogt te ontslaan,
Het goed van 't kwade tracht te schiften,
Hen ziet hij slechts als menschen aan,
Die, slaven hunner bezigheden,
Rondrennen in een schittrend perk,
Terwijl hij aan een nutter werk
Zijn vrije leven mag besteden.
Ja, meer gelukkig duizendwerven
Dan zij, ten top van eer gevoerd;
Zoo als hij leeft, ziet men hem sterven
Op d'akker die hij spit en roert;
Zijns vaders erf, vol zegeningen
Door hem bezeten in zijn jeugd,
Laat hij zijn' zonen, die de deugd
Van hem met 't levenslicht ontvingen.
Hij ziet zich thans in hen herboren,
Hun rappe jeugd streelt zijn gemoed;
Ofschoon zijn krachten gaan verloren
Daar hij zijn' pad ten einde spoedt,
| |
| |
| |
Le soldat qui, pendant la guerre,
Court s'illustrer par ses exploits;
Le prêtre dont la voix austère
Tonne même devant les rois:
Tous ont un destin moins vulgaire;
Mais, entouré de moins d'éclat,
L'homme qui féconde la terre,
Est-il moins utile à l'état?
A l'ombre de son toit champêtre,
Plus heureux que dans les honneurs,
Il meurt aux champs qui l'ont vu naître,
Qu'il arrosa de ses sueurs;
Et les guérets héréditaires
Dont il jouit dans ses beaux ans,
Avec les vertus de ses pères,
Passent à ses nombreux enfans.
Même dans sa saison dernière,
Il recueille encor quelques fruits;
Et quoiqu'au bout de sa carrière,
Sa faiblesse ait besoin d'appuis;
| |
| |
| |
Ofschoon 't vergrijzen zijner haren
Hem 't huivrig winteruur voorspelt,
De rust, die immer hem verzelt
Doet hem nog ware vreugd vergaren.
Op 't einde, moe van 't aardsch gewemel,
Zijn loop met nijverheid volbragt,
Verheft zijn hart zich fier ten hemel,
Waar hem een kalme ruste wacht.
Zoo schouwt een wandlaar 't blozend glimmen
Des ochtends, na een' duistren nacht,
En eindelijk met nieuwe pracht
Het koestrend zonlicht aan de kimmen.
EINDE.
| |
| |
| |
Quoique l'hirer de la vieillesse
Lui présage des jours moins beaux,
Dans le calme de la sagesse,
Il goûte encore le repos.
Enfin, au terme de sa course,
Après des jours laborieux,
Du vrai bonheur cherchant la source,
Il la découvre dans les cieux.
Tel un voyageur voit l'aurore
S'échappant d'un nuage obscur,
A l'olympe qu'elle colore,
Rendre son éclatant azur.
FIN.
|
|
Auteursrechtvrij