Dichtstukjes

[p. i]

Voorrede.

De Noordelijke en Zuidelijke Nederlanders, bestemd om voortaan één volk van broeders uittemaken, die elkanderen steeds meerder zullen hoogachten, naarmate zij elkanderen beter zullen leeren kennen, hebben van ouds ééne en dezelfde taal, als volkstaal gehad.

De zuidelijke Nederlanders, schoon sints meer dan twee eeuwen van hunne noordelijke landgenooten afgescheiden, hebben in die taal (en zulks strekt hun zeker tot eer) eene zelfstandigheid weten te bewaren, die welhaast hun zal toelaten, hunnen noordelijke landgenooten, in het vak der letterkunde, op zijde te streven.

[p. ij]

Om deze zoo wenschelijke gelijkheid te helpen bevorderen, heb ik dit bundeltje in het licht gegeven. Ik gevoel maar altewel het gewaagde van dezen stap, vooral in eenen tijd, zoo ongemeen vruchtbaar in heerlijke kunstgewrochten. Dan, ofschoon ik, met opzigt tot mijne dichtstukjes, in dezen bundel vervat, het onvolmaakte noch kan noch wil ontveinzen, durve ik echter hopen, dat de edelheid van mijn doel het gebrekkige van mijne pogingen vergoeden zal. Ook zal men mij wel zoo veel regt doen, van te willen erkennen, dat niemand op ééns, in welk vak ook, de volmaaktheid bereikt, en dat alle beginselen moeijelijk zijn.

De navolging in fransche verzen, welke ik aan de vriendschap van den Hoogleeraar Raoul verschuldigd ben, hoe overtollig zij

[p. iij]

ook voor de noordelijke gewesten onzes rijks moge schijnen, is voor de zuidelijke nuttig, om niet te zeggen, onontbeerlijk. Zij toch moet dienen, om hen, die nimmer onze rijke moedertaal, door tegenoverstelling, aan het fransch willen toetsen, tot die vergelijking als het ware te dwingen, en om hen, die, nog door vooroordeelen verblind, van onze moedertaal eenen afkeer gevoelen, tot hare kennis en beoefening zachtelijk, en als het ware ongevoelig, overtebrengen. Bovendien mag zij ten bewijze strekken van de weinige moeijelijkheid, welke het aanleeren onzer taal den vlijtigen oplevert. Gemelde Hoogleeraar, een geboren franschman, heeft zich slechts sedert weinige maanden op die taal toegelegd, en is thans reeds zoo ver daarin gevorderd, dat alle Nederduitsche

[p. iv]

stukken door hem niet alleen verstaan, maar zelfs behoorlijk vertaald worden.

En welk Nederlander zal, na zulk een voorbeeld, nog durven beweren, dat zijne moedertaal voor hem moeijelijk om aanteleeren is?

Vooroordeelen, meest al uit gebrek aan vaderlandsliefde ontstaan, kunnen alléén ons van de beoefening en van het gebruik dier schoone en overrijke taal afhouden.

Doch, daar dusdanige vlekken, uit het karakter der zuidelijke Nederlanders dagelijks meer en meer verdwijnen, zoo mag men de blijde hoop koesteren, dat ook bij hen, voor de vaderlandsche Taal-en-Letterkunde, welhaast een dageraad zal opgaan, die, door zijn koesterend licht, de edelste vruchten zal aankweeken.

C.A.V.

Gend, 25 Maart 1820.