Een nieuw liedt-boekje genaemt het dubbelt papiere ploegje
(ca. 1730)–Reynier Verton–
AuteursrechtvrijVoyse: Galathea, geestig dier.1. DIe de dagen wel beziet,
Van des menschen leven
Dat is 't anders als verdriet,
Soo lang hy moet sweven
In des werelds woeste pleijn,
Daer hy komt seer arm en klein
Jammerlijk te voren,
Uit een vrouw geboren.
2. Soo dra als hy werd gewaer
Hier dees aerdsche bende,
Treed hy tot veel droef gevaer,
En tot veel elende;
Schreyen uit een droef gemoed,
Is het eerste dat hy doed,
Eer hy schier ter degen
Kan hem selfs bewegen.
3. Dus soo gaet sijn leven voort
Tot sijn rijpe Jaren,
t' Wijl soo komen hem aenboord
Velerley beswaren:
Sijn vyanden vol fenijn,
Die hem altijd nijdig zijn,
Gaen hem staeg beloeren
Om hem te vervoeren.
| |
[pagina 32]
| |
4. Siet de Satan komt getreen
Met al sijn gesellen,
Die hem soekt te drijven
Op den weg der hellen:
Door des werelds dwase lust,
Dat den rechten yver blust,
Om na God te haken
En het quaet te staken.
5. Sijn lichaem word aengetast
Met veel sware pijnen,
Die hem als een stage last
Jammerlijk doen quynen:
Siekten jaren dagen lank,
Door des levens ommegank,
Heeft hy te verwagten
In syn swakke kragten.
6. In veel sware arrebeid,
Werd hy ook gevonden,
Die hem eemael is bereid,
Door den val der sonden:
Dat hy 't Brood, gelijk men weet,
In het sweet des aenschijns eet,
En meer jammerheden
Lijd hy hier beneden.
7. Soo leid desen tuimelgeest
In de woeste golven,
Van des wereldse tempeest,
Door verdriet bedolven:
Waer hy de ooge keert of wend,
't Is vol droefheid en ellend,
En vol ramp en qualen,
Waer hy heen gaet dwalen
8. Ach! het is een kleine poos
Dat hy hier bewandelt,
Dese valsche Wereld boos
Die dus met hem handelt,
| |
[pagina 33]
| |
Siet sijn hoogsten Trap is maer
t' Seventig of tachtig jaer,
Na dat hem het leven
Wert alhier gegeven.
9. Noch soo ziet men dat hy tracht
Daer aen vast te blijven:
Gaet daer in met al zijn magt
Grooten handel drijven:
Ja en denkt niet eens hoe ras,
's Menschen leven stof en as,
Kan ter neder zinken,
Als wy 't minst bedinken.
10. Siet de dood die 't al verslint,
Komt tot hem genaken,
Die hem van de werelt bind,
Om tot stof te maken.
Wat is dan al sijn gewoel,
Als hy in den aerdschen poel,
Gaet seer arm verloren,
Zoo hy wierd geboren.
11. Hoe gelukkig is hy dan,
Die hem kan bereiden,
Dat hy sich beroemen kan
Wel gerust te scheiden,
Want wat is 't al of men hier,
Neemt het 's wereltse pleysier,
Als wy dan daer boven,
Zijn van Godt verschoven.
12. Denkt, o mensch, dan wie gy syt
Datje eens moet sterven,
Waekt en bid tot aller tijd,
Soo zult gy be-erven
's Hemels vreugt en heerlijkheid
Daer de kroone is bereyt,
Die u God sal geven
In het eeuwig leven.
|
|