Dichterlyke mengelingen

[p. 16]

Mechelsche Jonkheeren.

Zoo zagen wy eertyds verbannen den haet,

De schuld met het rouwzwart omhangen;

Zoo zagen wy de eendracht, de bloei van den staet

Bekleeden de keurigste rangen.

Ja, de onschuld, de parel van 't schoone geslacht,
Werd meer dan het geld, dan het leven geacht,

Wat plaets heeft zy, God! nu vervangen!

Den adel, wiens voorzaet vaek streedt voorliet land,

Uitmuntend door geld en vermogen,

[p. 17]

 

Verbastert van aert en vergeet, nu, ô schand!

 

De borst, die m'als kind heeft gezogen.

 

Geen toom voor de grooten! door hebzucht gespoord

 

Voldoen zy aen al wat de zinnen bekoort,

 

Door 't nietigste vonkje bewogen.

 

 

 

Een bloem is een bloem, wat zy waerd is of niet,

 

Hoe ver of by wie ook gewonnen;

 

Zy plukken haer af ook wat hoop zy ons biedt;

 

Steeds denken zy: ‘weêr een gewonnen’.

 

Zy plukken haer af, en de bloem is verkleurd,

 

Met voeten getrapt, ter bespotting versleurd

 

En straks is 't verderf al verzonnen.

 

 

 

Daer licht zy verstooten, veracht en bespot,

 

Haer bladers verstrooid en verloren;

 

Geen mensch trekt haer aen in 't rampzalige lot

 

Der onschuld door valschheid beschoren.

[p. 18]

 

Dan vluchten die jonkers als roovers verzaed;

 

Zy laten het bloempje verstorven, gehaet,

 

En plukken een ander als voren.

 

 

 

Al is hare steel ook wat dor en wat hard,

 

Ze ontblooten weldra haer van blâren;

 

Zy blazen den damp van hun gif in het hart,

 

En laten geen vruchten vergaren.

 

Dan ziet men dat bloempje daer treurende staen,

 

Er komt niet een manlyke bloezem meer aen,

 

En laten het wederom varen.

 

 

 

Niet steeds blyft een misdaed, hoe klein die ook zy,

 

Hoe wel ook gezwegen, verborgen;

 

Naer droefheid komt vreugde en naer vreugde komt ly,

 

Naer 't zwart van de nacht komt de morgen.

 

De drift zy voldaen! wie van hen die weêrsta?

 

Zy huren een' hof en beplanten hem dra -

[p. 19]

 

Een man moet er bloemen bezorgen.

 

 

 

Nu groeyen daer roozen verschillend van kleur;

 

Die ze aen haren stengel ontrukken;

 

En zyn die verlept of vermindert de geur

 

Een ander mag 't overig plukken.

 

Zoo leven die jonkers verslaefd aen natuer,

 

Verspillen den tyd aen hunne ouders zoo duer

 

Met schepsels ten afgrond te drukken.