Vlaemsche poëtiek

Een brief.

Toen voor het eerst myn blik mogt op uw trekken dalen,

Toen zag ik op uw volle koon

In 't zuiver leliewit den blos der maegden pralen,

Der maegden schoonste kroon.

't Was Zondag, en het puik der maegden was op wandel,

Door zomerlucht en zon bekoort;

't Was prael en tooi alom en minnelyke handel,

Door zucht noch traen gestoord.

Wat hoorde ik laffe tael en vreemde klanken fluistren;

Wat zag ik domheid op 't gelaet,

Dat door zyn valschen glans elk ander woû verduistren,

Van welken rang of staet!

Maer gy verscheent,............

..................

[p. 197]

 

En als een reine dauw die 's ochtends op de knopjes,

 

De bolle bloemenknopjes daelt,

 

Zoo rolde Vlaendrens tael van uwer lippen topjes,

 

Waerin uw ziele straelt.

 

 

 

En 't was geen ruwe spraek, geen hortend woordgemengel,

 

Gewiegd in zuidelyken toon,

 

Den mond onwaerdig van een vrouwelyken engel:

 

't Was vlaemsch in 't oude schoon;

 

 

 

't Was Maerlants vloeijend vlaemsch, des vaders onzer zangren;

 

Een tael die nimmer zal vergaen,

 

Zoo lang der menschen stem het luchtruim zal bezwangren,

 

Zoo lang de zon zal staen.

 

 

 

Hoe streelde 't me, als de zucht tot leering en beschaving

 

Onz' beider zielen zacht verbond;

 

Wanneer gy 't middel zocht ter stille geestontslaving,

 

En in myn raed dit vondt;

 

 

 

Hoe streelde 't me, in de tael, de dierbre tael der Vaedren,

 

Zoo diep geprent in uw gemoed,

 

De vruchten uws verstands zorgvuldig op te gaedren.

 

Ja, 't deed myn boezem goed.

 

 

 

De leerzucht voerde ons saêm; de pligt heeft ons gescheiden,

 

Een wreede, ja, maer heilge pligt.

 

Gy moet een zustertrits op 's levens baen geleiden.

 

O, zy de taek u ligt!

 

 

 

Het scheen my, toen nog laetst myn oog op u bleef hangen,

 

Het scheen my dat de lucht der stad,

 

Der woelge hofstad reeds het roosjen op uw wangen

 

Half doen verwelken had.

 

 

[p. 198]

 

Vereischt het wreevlig lot dat u die lucht bevlekke,

 

Slechts 't brooze lichaem lyde er door:

 

Dat zy der sterke ziel nooit tot venyn verstrekke,

 

Daer wake uw Engel voor!

 

 

 

Toon aen 't verbasterd kroost, dat wriemelt op uw paden,

 

Naer wellust en verleiding jaegt,

 

En reine harten in zyn zwadder wil doen baden,

 

De deugd der vlaemsche maegd;

 

 

 

Verloochen nooit de tael, uit moeders borst gezogen,

 

Die zuiver van uw lippen vloeit,

 

Met geen ontaerdend waes van vreemden tooi omtogen.

 

Blyf aen heur schoon geboeid.

 

 

 

Voorwaer, ik zeg het u: de tael is de ark der zeden.

 

Hy die der Vaedren tael veracht,

 

Is vaerdig om de deugd der Vaedren te vertreden;

 

Zyn ziel verzinkt in nacht.

 

 

 

Zoo 't lot gedoogt dat we ons in 't leven nog ontmoeten,

 

Vinde ik u steeds der deugd getrouw,

 

En moge ik immer met den heilkreet u begroeten:

 

‘Gy bleeft een vlaemsche vrouw!’

 

***