|
| |
| |
| |
Grietje.
I.
Nauw kleurde 't purper de oosterkimmen,
Die naemlooze onrust had gekwollen,
Zwaermoedig liet zy de oogen waren
En vochtig was haer blozend wangje,
Haer groette vriendlyk menig jongling,
By 't zingend voorttreên naer den akker,
Maer niemands groet was haer zoo dierbaer
Hy was een vroom en deftig landman
Hem had de dood een teedre gade,
Met regt werd hare trouw en schoonheid
En Grietje wist dit. - In haer' boezem
Was 't liefde of zuiver medelyden,
Zy kon zich zelv' dit niet verklaren;
Was diep met Jakobs lot bewogen
| |
| |
‘Hoe gaerne,’ sprak zy in de stilte
‘Zou ik dien goeden man vertroosten!
Want nimmer, neen, vergeet zyn harte
Zoo lang hem lief als minnaresse
O waren myne teedre zorgen
Hoe vlugtig zou de smart verdwynen,
En 'k zou dan ook, o heilryk leven!
Door hen, die my nu nauwlyks groeten,
Die velden die daer voor myne oogen
Die vette koeijen die daer grazen;
Dat reine en hagelwitte landhuis,
En zuchtend, nu voorby moet stappen -
In diepe mymering verzonken,
‘Ja!’ roept zy eindelyk vol ontroering,
‘Waertoe in hooplooz' heilverwachting,
Om 't schuldloos doel vergeeft de Hemel
| |
| |
| |
II.
't Was nacht. - De goede landman Jakob
Op de eenzame echtkoets vlood hem immer
In 't eind had hem een logge sluimer
Toen hy op 't hoofd een hand gevoelde,
Bedwelmd, ontsluit hy nu zyne oogen,
Daer statig voor zyn sponde waren;
Maer wapent ras zich met het teeken
‘Waerom verliet gy 't ryk der dooden
‘Herkent gy,’ lispelt eene stemme,
Maer deelende in de zielsontroering
‘Herkent gy niet uw trouwe gade,
‘Het aeklig kleed des doods omhangen,
‘'k Verliet, met oorlof van den Hemel,
‘En vlied van deze onzalige aerde
‘Maer 'k heb een woordjen u te zeggen,
‘Gy moet de rust my wedergeven,
| |
| |
‘'k Heb in 't kortstondig wereldsch leven
‘Maer 'k voedde minnennyd voor Grietjen,
‘'t Was snood voor my: zy is een meisje
En 'k heb myn ongegronden argwaen
Maer nog is 's Hemels ongenade
Gy moet, o Jakob! Grietje trouwen:
Dan word ik uit den kolk der smarten
Om eeuwig 't zoet genot te smaken
‘Is dit uw wil en 's Hemels uitspraek.’
‘Keer rustig weêr! Het zal geschieden;
En nauwlyks hield hy op te spreken,
In 't ledig ruim der kamer staerde:
De zomer bloeide nog, en Grietje
Hun echt is 't levend beeld der liefde
En Jakob dankt, verrukt, zyn' heilstand
Wyl Grietje, met een listig lachje,
|
|
Auteursrechtvrij