Vlaemsche poëtiek

(1854)–Edward Vermandel– rechtenstatus


De knaep en de beek. Een knaepje trad lachend aen 't zoompje der beek, En stond met een rotting te stoeijen, En dook dien zoo lustig in 't zilveren vocht Dat hy aen zyn voeten zag vloeijen. En als nu de rotting in 't watertje zonk, Toen zag hy hem krom en gebogen; Maer als hy, verbaesd, dien aen 't stroompjen onttrok, Verscheen hy weêr slank voor zyne oogen. Dit kwam onzen knape regt wonderlyk voor; Hy sprak tot het beekjen, in toren: ‘Wel klaer is uw water; wel zacht is uw vloed, Toch hebt ge myne achting verloren. Uw ruischende stroompje, hoe helder en frisch, Heeft snood my misleid en bedrogen; Vloei heen waer ge wilt nu; 'k bemin u niet meer, O beekje, vol list en vol logen.’
[pagina 22]
Toen liet zich, schelklinkend in 't diepste der vliet, Een fyngalmend stemmetje hooren: ‘Myn kind, ik bedroog of misleidde u niet, neen: ‘Uw oog heeft 't bedrog hier geboren. ‘Dit oog heeft geen kracht om in 't spel van myn stroom ‘Met 't noodige doorzicht te schouwen. ‘Leer, leer dus, o knaepje, voortaen niet te veel ‘Uw eigenen blik te vertrouwen. F. Rens. Vry naer Krummacher.