't Ronde jaer, of den schat der geestelijcke lofsangen
(1660)–Christianus Vermeulen–
Auteursrechtvrij
[pagina 182]
| |
Stemme: Die mint die lijdt veel pijn.1. ACh! leven van den mensch,
Vervult met ongeneugt, en berooft van alle wensch
Ach! mensch, wiens droeflijck huys,
Gestaegh beschildert is, met het een en 't ander kruys.
't Gelach is met gekrijt
Vermengelt t'aller tijt,
In 't eyndtje van de vreucht sijn wy alle vreughde quijt.
2. 't Is den gekruysten self,
Van boven neergedaelt, uyt het opperste verwelf,
Die dus sprack in sijn tijdt:
So wie my niet en volgt, en sijn kruys niet willig lijdt, Die 's mijn discipel niet,
Die wijckt van mijn gebiet,
Die is 't sijn eygen schult, raeckt hy daer na in 't verdriet.
3. Dit was de oorsaeck van
De woorden, die wel eer Paulus schreef aen Vrou en Man;
Al die in Christo stil,
Vuyt liefde van den Heer gantsch godtvruchtig leven wil,
Die moet verduldelijck,
Die moet volstandelijck,
Alle persecutie groeten, en haer kussen blyelijck.
4. Wat was den gantschen tijt,
Van 't leven Christi self, als ellend, en strijt op strijt:
En most des Magets Soon, Wel lijden, en alsoo ingaen tot den hoogsten throon?
Den Hemel lijdt gewelt,
Alleen den vroomen helt,
Die strijt en overwint, wert daer heerlijck ingestelt.
5. Daerom sprack hy rondt uyt,
Tot sijn verkore volck, met een al te vreemt geluyt,
Mannen weest groot van moet,
Als schapen send' ick u onder al het wolf-gebroet,
'k Segg', dat ghy saligh zijt,
Soo ghy vervolgingh lijt,
| |
[pagina 183]
| |
Om de rechtvaerdigheyt, sucht dan niet maer weest verblijt.
6. Sy sullen wreedt en sterck,
V vangen om end' om, om mijn naem en om u werk,
Haer kerckers open-slaen,
En doen u stracx daer na voor de presidenten staen:
Verlaet u dan op my,
Godts geest staet aen u zy,
Den Vader en den Soon, en den Engel staen u by.
7. Dit was 't dat hy voorsey,
Aen haer, die in sijn naam souden gaen met vry geley
Door al des werelts pleyn,
Op dat sijn kerck sou zijn Catholijck, of algemeyn.
En daer op sprack hy weer,
Den dienaer is niet meer,
Den dienaer is niet meer, als sijn Godt en als sijn Heer.
8. Terwijl de werelt sal,
Verblijt zijn en vermaekt in dit aertsche trane-dal,
Sult ghy luy zijn bedroeft,
Sult ghy luy nacht en dagh in ellenden staen gheschroeft:
Maer zijt getroost, want 't is
Gantsch seecker en gewis,
Dat eens verkeeren sal in mijn vreugt u droeffenis.
9. Dit was de oorsaeck, dat
Gods kind'ren elk om stijt, galgh, swaert, ja vier en rat,
Omhelsden met vermaeck,
En in het bitterste proefden d'aldersoetste smaeck:
Den een kusten 't rappier,
Den and'ren loegh op 't vier,
Tormenten dochten haer maer te wesen puer plasier.
10. Dit was des liefdens kracht,
Een vier, door 't welck sy tot Godt branden dagh en nacht,
De liefde maeckte soet,
't Geen suer en bitter was, ja so bitter als een roet:
Gods handt versterckten haer, In al haer groot gevaer,
Daer door viel haer om God niet met al ter werelt swaer.
11. O Iesu siet ons aen,
Die in den Haegschen kercker met het kruys beladen staen,
| |
[pagina 184]
| |
Help, help ons in dees' noodt,
Geeft dat wy u getrouw mogen zijn tot inder doot.
Doet droefnis van ons vlien,
V wille moet geschien,
Geeft maer dat wy naer 't kruys u met vreuchde mogen sien.
12. Vader vergeeft het haer,
Die my dus strengelijck hechten in dit bang gevaer
Wilt haer voor quaet behoen:
Want sy en weten niet, so ick vrees, wat datse doen. Geeft s'hier genade groot,
En geeftste nae haer doot
Naer 's Levens beternis, doch een plaets in Saulus schoot.
Fiat.
|
|