't Ronde jaer, of den schat der geestelijcke lofsangen

Aller Zielen dagh. 2. November.

Stemme: Cathuysertje bruyn. Ofte: Weest Nymphje gegroet.

1. HElp van alle kant, in desen fellen brandt,
Roepen de zielen, ontfarmt u ons.
Met hulp uw' 's herts, u 's hants, uw' 's monts,
Op dat versoet, mach werden onse boet,
Op dat een weynigh ons al te groote pijn
Verdwijnen mach, en in rust verandert zijn.

Anders dees' ellende

Dees' straffende Roe,

Siet sullen wy t'ende

Ten letsten toe

Moeten verdragen

Eer wy met lof

Eens kunnen bejagen ons' Vaders hof.

2. Met groote smert, niet anders als een hert

Iachtigh en driftigh door een wildernis
Dorstich naer water seer begeerigh is
Helaes! soo slaeft, soo hycht, soo draeft

[p. 139]

 

Ons altemael noch tienmael meer de borst,

 

Van lust, van wensch, van al te grooten dorst

 

Naer d'edel Fonteyne

 

Van 't Hemelsche nat,

 

Soo groot, als kleyne

 

Naer d'eeuwige schat.

 

Och dat maer ons boeten

 

Ons straffen verdient

 

Wat mochten versoeten

 

De levend' gemient!

 

3. Och arm! och hadden wy doch

 

Onse misdaet wel eertijts besucht

 

Met penitentie waerdige vrucht,

 

Als wy onvroom op den aerden-boom,

 

Leefden ontbonden, wilder als wilt,

 

't Sou hier nu wesen ander rust en stilt:

 

En wy souden heden

 

Soo niet zijn begaen,

 

Om and're gebeden

 

't Soud daer niet op staen:

 

Vergeet dan doch Heer

 

't Versuymde goet

 

Van u Schepsel teer,

 

Dat dus jammeren doet.

 

4. Genae, geen recht // toont Iesu aen u knecht,

 

Gunt doch, o Heer, geeft gratie en genae,

 

Versoet ons pijn, vergoet doch all' ons schae,

 

Verdooft het vier // van u ellendigh dier,

 

Verdooft den smoock, verkoelet den brandt,

 

En ruckt ons uyt der Leeuwen tandt,

 

Wilt ons met u paren, in 't eeuwige licht,

 

En eens gantsch verklaren

 

Ons doncker ghesicht.

 

Wilt ons doch gheven

 

Op all' ons gheweyn:

 

Het eeuwighe leven,

 

Het Hemelsche pleyn.

 

5. Erbermt u dan Heer // seght doch wanneer

 

Sullen wy komen voor u soet aenschijn

[p. 140]

 

Om aldaer eens, en altijt verheucht te zijn.

 

't Duert hier dus langh // 't valt hier soo bangh,

 

Laet doch eens hooren u seer soete stem,

 

Waer door wy eeuwigh hebben Requiem.

 

Erbermt u oock vrunden,

 

Wy weten gheen raet,

 

Och! oft gh' ons vergunden

 

V bee vroech en laet:

 

Op dat wy door jouw,

 

En door Godts ghenae,

 

En door desen rouw

 

Sien 't eeuwich seer drae.