[Reger An die Hoffnung (Eva Katharina Lissmann, alt) – herhaling van Don Quixotte van Strauss o.l.v. Willem Mengelberg]
Hetzelfde programma als den vorigen Donderdag, dat ons geen aanleiding gaf tot eenige vermelding. Ik veronderstel dus, dat het bij Mengelberg protesten regent, want viermaal ‘Don Quichotte’ is zelfs bij de populariteit van Strauss en zijn propagandistischen dirigent te buitensporig voor de beminnelijke menigte, welke telkens trouw meegaat (welk een vermurwing!) in het kuddegeblaat. Ik geloof, dat de soliste dit concert redde, daar men de helft der hoorders tijdens de pauze zag weggaan. Mevrouw Eva Katharina Lissmann, intredend voor Wüllner, heeft een ietwat te gedekte, mistige, onwezenlijke, zonlooze stem, doch beheerscht haar virtuoos. Zij zong ‘An die Hoffnung’, van Max Reger, waar in 't middendeel onbetwistbare en verrukkelijke Mahler-reminiscenties zijn aan te wijzen ('t beste wat ik van Reger hoorde) met drie oud-Fransche dansliederen, bekoorlijk, suaaf, maar te weinig geestig voorgedragen. ‘Tambourin’ en ‘Ronde villageoise’ herinnerden me weer aan Mahler en ik ben benieuwd om te weten wanneer de stem van deze Grote met evenveel fanatisme zal gevierd worden als zijn antipode. Mahlers vereerders zijn te zwijgzaam en te lijdelijk.
Auteursrechtelijk beschermd