Langs groene hagen

[p. 215]

Tooneel.

Betulband met papieren rozen,

Met gleis dat klaterklinkt;

En groot op haar kartonnen broozen,

Gepleisterd en gesminkt;

Zoo staat in glimpig, bluffig pralen,

De vaal tooneelgodin;

En spiegelhars, in blikken schalen,

Kwalmt standers uit van tin.

Een dichter zal toch eens in 't leven

Haar offren hart en geest;

Den bloesem van zijn droomen geven,

Zijn pit en zielekeest.

[p. 216]

 

Doch rept hij teere, gazen wieken

 

Dat hij het voetlicht vlucht'!

 

Of zijn ze roze als 't morgenkrieken

 

Dat hij 't beduimlen ducht'!

 

 

 

Maar klept hij grauwe, trijpen schachten,

 

Geschubd met amiant,

 

Dan mag hij 't smoezelen verachten

 

En 't schroken van den brand.