Langs groene hagen

[p. 192]

Keizerin Eugenie.

Ik zag haar niet, toen schoon
En machtig als niet ééne,
De stralen van haar kroon
Den aardbol overschenen.

Toen zij, vorstin van 't land,
Ging in een weidsche wereld,
Behoepelrokt, bekant,
Beëdelsteend, bepereld.

[p. 193]

 

Toen in het lichtend spoor

 

Dier bejuweelde weelde,

 

Dier schoonheidsmeteoor,

 

Een wufle hofstoet speelde;

 

 

 

Toen was het naar haar wil

 

Dat gansch de wereld blikte;

 

Toen was het naar haar gril

 

Dat zich de wereld schikte.

 

 

 

Nu gaat zij afgetreurd

 

Langs stille donkre paden,

 

Waar zij haar droefheid sleurt

 

In strenge rouwgewaden.

 

 

 

Geen keizer aan haar zij,

 

Geen stoet, geen onderzaten:

 

Zóó zag ik haar van bij,

 

Alleen, alleen, verlaten.