Langs groene hagen

[p. 161]

De Vesten.

maangezicht

Een wolkje striemt het roode voorhoofd van de maan
Gelijk een rimpel, en befronst haar teeder oogen.
Invaal en doodsch, naast donkre hooge barmen, staan
In looden sluimering, de waters onbewogen.

Het geelrood licht der verste gaslantaarnen plant
Zijn gouden lansen in dien stalen waterspiegel.
Hoe vreemd in maneschijn dat rechtgehoekte land
Met nergens leven, kruingeruisch, noch bladgewiegel!

De steenweg, ingesloten en geboeid, loopt sluipend
De stad in, dichtgeoogde muren langs, en, kruipend
Aan staven, glipt door d'oven van de donkre poort.
Het stappen van den schildwacht galmt door 't eenzaam oord.

Oogst.