Langs groene hagen

[p. 133]

31 Maart 1873.

Toen kwam de lieve lente zoo als nu.
De jonge, blijde zonnestralen schenen
Vol gloor mijn kamer in, en ik zag u,
O Moeder, mijne spond stil overlenen
Met bleek gelaat en tranen in uw oog.
Het woord, dat gij mij zeggen moest, bleef steken
In 't nokken van uw stem; en dieper boog
Uw zacht gelaat van smart; en leken

[p. 134]

 

Voelde ik uw heete tranen op mijn wang.

 

O Moeder, 't was een nacht die nederdaalde

 

Op u en mij! Het werd om ons zoo stil, zoo bang,

 

Zoo doodsch! En 't woord dat op uw lippen draalde,

 

Dat ik op uwe stomme lippen las,

 

Het klonk: ‘dat vader in den hemel was!’

 

 

 

Dien schrikbren dag zou ik niet gansch beseffen

 

Het onheil dat mijn eerste jeugd kwam treffen;

 

Maar later wist ik hoe hij 't eenig kind,

 

Den eengen zoon getroeteld had, bemind;

 

Hoe zijne liefde en fierheid mij omzweefden;

 

Zijn geest, zijn hart, zijn zinnen voor mij leefden:

 

Hij, zoete zanger in de Vlaamsche taal,

 

Maar die zijn liedren zong als zij die erven

 

Der goden bittre gunst van jong te sterven,

 

En klagend kwelen als de nachtegaal.

 

 

 

Ik zie zijn kamer nog, vol van zijn boeken,

 

En eene kaart, waarop zijn blik bleef zoeken,

 

Tot 't laatste toe, bleef zoeken zijne hand,

 

Den weg naar 't leven, naar het zonneland.

 

 

[p. 135]

 

Daar lag hij, stil. Op 't kalme wezen scheen

 

De dood, gelijk een zomeravondluister

 

Heel vreedzaam schijnt op 't zilverzuivre veen.

 

Het was een leliebloem in 't halve duister;

 

En, zwart omkranst door lokken en door baard,

 

Had 't bleek gelaat zijn eedle jeugd bewaard.

 

 

 

O Vader-lief, uw stem komt mij ontfluisteren

 

Bijwijl, heel zacht, heel teer, en ik blijf luisteren...

 

En klinkt mijn zang soms droef, als in het riet

 

De wind, dan ruischt uw stemme door mijn lied.