Langs groene hagen

[p. 106]

Een Brief aan de Verloofde.

'k Ben zoo gelukkig door uwe liefde en in
dat rustig, innige besef te weten
dat gij mij liefhebt met een gave min
die nooit werd, nimmer wordt aan stuk gereten

door vreemden, en die niet meer sterven kan;
- ons liefde zal zich zelve niet verteren; -
die niet meer wordt gewond door 't vlijmen van
de tongepriemen, omdat niets kan deren

haar onlichaamlijkheid. Zoo kan geen stift,
geen zwaard den geestgen zonnestraal verminken;
geen kogel wonden eene wolk. Wat gift
zij mengen: onze liefde zal 't niet drinken.

[p. 107]

 

Geen looze slangenbeet zal haar den dood

 

berokkenen. Laat nu 't gesnap maar razen!

 

Een zon is onze liefde, hoog en groot:

 

ze mogen vrij naar onze heilzon blazen.

 

 

 

Ik heb 't geluk en onvervreemdbaar, nu

 

Ik u heb en er niets is buiten u,