Langs groene hagen

[p. 101]

Kom spoedig, gij die me genezen moet.

Kom spoedig, gij die me genezen moet;
Kom blank, met blij gelaat, met milden mond;
Versterk, verstaal mijn miezer, meepsch gemoed,
En maak mijn laf-verwende ziel gezond.

Kom, geef me waardigheid, besef en wil;
'k Ben zwak en onbeholpen als een kind;
En 't is om mij zoo ijl, zoo grauw, zoo kil....
Ik schrei dat ik me zoo alléén bevind.

Kom, klooster mij!... Verzeeuwd maakt mij't geraas
Waarin ik leef, en dat ik niet ontvlucht,
En dek met uwe handjes de open vaas
Der ziel, die weggeurt in de wijde lucht.

[p. 102]

 

Kom, wees me lieflijk en gedoogzaam, als

 

Zoo innig lieflijk wezen kan een vrouw;

 

Omsnoer, met bei uw armpjes, teer mijn hals

 

Opdat ik slechts in ùw blik blikken zou.

 

 

 

Schep om mij heen een luwen zomernacht

 

Vol warme weelde, vol van vroo en vree;

 

Uw oog strale in mijn ziel, zoo lief en zacht

 

Als 't maanlicht op een sluimerende zee.