Langs groene hagen

[p. 78]

Bamisnacht.

't Is nacht; de winden huilen;
Maar binnen, bij lamplicht, is 't stil;
De warmte doorsoezelt de haardstee
Maar buiten is 't baldrig en kil.

Nu kampen met steigrende baren
En zwalpen op schuimende zeên,
Die verre, verre varen
Naar vreemde kusten heen.

Nu worstlen veegen in doodstrijd,
Met wachtend, bangstarend gezicht:
Is doodzijn duisternisse?
Is doodzijn het eeuwige licht?

[p. 79]

 

Nu huilt de zinnelooze

 

Verduikt zich met angstig gegrim,

 

En starblikt met wild-puilende oogen

 

Op de grijns van zijn spokende schim

 

 

 

Nu ligt met open oogen

 

Die gekerkerd werd tot zijn dood;

 

En denkt aan 't verlorene leven,

 

Aan 't nooit dat zijn toekomst besloot.

 

 

 

't Is nacht; de winden huilen;

 

Het schrille geluid van den stoom

 

Doorjammert 't onstuimige duister:

 

Een gil in een aakligen droom.