Langs groene hagen

[p. 64]

II.

Vóór mij de grijze baan...

Vóór mij de grijze baan en ginder boven
De melkweg, als een straat van zilvergruis
En goudstof, waar de hemel mee bestoven
Zou zijn, door englenvleugels blank en kuisch.

Vóór mij de grijze baan; en al-end'-omme
Het sterrenlicht, dat neerzijgt teer en zacht,
Alsof er gazen lichtgordijnen glommen,
En zilvren schemer wuifde door den nacht.

Vóór mij de grijze baan en rond me 't loover
Der kruinen, golvend op den einder klaar.
Hier, zwarte massa's; boven, lichtgetoover;
Hier, de aardschebaan; en die der heemlen, dààr.

[p. 65]

 

En dan die vraag, wen alles, godgelaten,

 

Berustend rust, die zorg voor 't eigen lot;

 

Dat wankelmoedig zoeken zonder baten;

 

Die Liefde en ook die Vreeze tevens: God!