Langs groene hagen

[p. 9]

De dichter

[p. 11]

I.
Blij gaat de dichter.

Blij gaat de dichter; opgetogen
Drinkt hij de schoonheid in met 't blauw
Van zijne grage, gulzige oogen.
Hij huppelt door den zonnedauw

Langs blanke beken, hooge hagen;
En wordt van elke bloem gegroet
Als wou hem elke bloem wat vragen.
Hij gaat omzichtig, dat zijn voet

Op gouden harten, witte kronen
Niet trappen zou. Tot zelfs de schaar
Der schuwe, schuchtere anemonen
Verwibbelt niet met noodgebaar.

[p. 12]

 

Het luchtig vliegje blijft gezeten

 

In 't mulle dons der zonnelaan;

 

De tor stapt rustig voort: ze weten

 

Dat hij voor hen zal ommegaan.