Vonnis over Yvonne

[p. 43]

37.

In dit van zon vervuld vertrek
alleen onthaal ik gastvrij
elke tijd van een verzaking die
nog in vervulling verwijlen kan.

De woorden blijven in
de duisternis van licht
in dit vertrek verborgen
schuw voor mijn haken naar
een eenzaamheid die verder dan
de wanden reikt. Leidt elke weg
van een vervulling naar verzaken
verder niet naar eenzaamheid?

Toch zijn er nog die rustig, nu
dit vonnis is voltrokken, zijn
bereid om vlees te worden, tot
onthulling. Maar waarvan?
Na korte tijd, ondanks
het wonder, ontmoet ik
en verlaat ik slechts mezelf.
Maar samen zullen wij
dan mystisch schouwen
het mirakel in het Al
‘waar niets verloren gaat
en niets uit niets
geschapen wordt’.