Vonnis over Yvonne

[p. 33]

27.

Het is lente weer en mijn paard
staat stil. Ik heb het door de tijd
gedreven, roerloze ruiter, teugelloos.

Ik wil een levensles uit deze rit
verzinnen door Yvonne weg te voeren uit
die tijd, neen over deze tijd, van tijd
tot tijd tot heden. Maar de woorden
ontvluchten mij die zich verbergen in
een rozentuin met incalelies langs
de paden. Zij is voorgoed ontlast
van enige gelijkenis, van elke die
mij niet verwarren kan.

Nog enkel

woorden kunnen haar herkennen. Maar
gedachtenis heb ik geledigd in
de zuivere rivier der enigheid.

Ik heb voldaan. De dood is mij
voorbijgegaan. Toch weet ik dat
hij wacht voorbij de mispel, de
katalpa en de moerbeiboom tot die
vervulling mij ontnomen wordt.
Door wie?
Door mij.