Vonnis over Yvonne

[p. 30]

24.

Ik was verdiept in een helder
gelaat, een donker en een
met schaduwen overtogen.
Maar beperkte me soms
tot ogen, tot een mond.

Wat is echter van jou
mij toegewend geweest
tenzij je afwendbaarheid?

Ik ontving ingetogen, hartstochtelijk
openbaring van schouders, borsten,
lenden, dijen, voeten en soms drong
ik door in een schoot waar ik
een heilige geest dacht vleesgeworden.

Er was echter steeds een terugkeer
met Mozart die zei: net nog
de tijd voor een requiem.