Vonnis over Yvonne

[p. 28]

22.

We missen veel te veel om
een overzicht te houden
van wat onthouden werd.
En we onthouden niet
voortdurend bovendien
en evenmin voorgoed.

Maar jij gaat nu nog in
dezelfde straat, niet meer
dezelfde, hebt nog niet
het plein bereikt. Je zal
het nooit bereiken, zelfs
niet in je dood. En ik,
misschien slaap ik me dood.
Een afscheid ligt dus voor
de hand, mijn hand.

Maar heeft

een afscheid zin, al is
het in een vonnis?
Juist nu wel, Yvonne.