Vonnis over Yvonne

[p. 26]

20.

De droge wilde roos van Isola Bella
en het even droge vierklaverblad in
het woordenboek zijn zinloos
geworden voor mijn hartslag in
dit etmaal. De herinneringen
zijn vreemd op het eiland dat in
november uit een oceaan
werd opgeheven.

Waarom dan vind

ik jou terug, Yvonne, nu de jaren
zelfs op de bomen wegen, op
mijn lieve bomen zonder onderscheid,
nu ik trager wederkeer naar huis
of aarzel tussen open wegen?

Ligt er een reden in het leven
of in de dood? Als ik
de panfluit in mijn oren hoor
beluister ik haar unisono als
de cello in de Kol Nidrei van
Max Bruch.

Ik aarzel zelfs

te weten of ik nog iets anders weet.