Vonnis over Yvonne

[p. 13]

7.

Ik heb haar nooit iets geschonken.
Ik heb niets voor haar gedaan.
Ook niet in sindsdien
vervlogen eeuwen, daar ik
niet wist hoe de hand van
een schim te vatten is.

Maar nu is haar hand
volbloedig warm
met vingers waaruit
de kleuren van
de schepping vloeien.
Maar het is ook
haar hand niet meer,
nu de woorden me willen
vertellen wat ik in
de wind kan zien en in
het zonlicht horen kan,
maar niet in de weerkaatsing
van de maan.

De tijd van

het vonnis is gekomen nu
ik voorgoed haar niets
kan schenken niets
voor haar kan doen.