Vonnis over Yvonne

[p. 12]

6.

De lente trachtte nog even
de zomer tegen te houden in
de tijd dat ik een roos in
de tuin had geplukt
voor niemand
ook niet
voor mij.
Ik moet ze ergens te verwelken
hebben gelegd voorzichtig toch.
Ik weet het niet meer.

Zo was die tijd.

Zoveel woorden waren nog niet
volwassen geworden in mij
zomin als ik. Ik stelde
me zelfs niet het najaar voor
maar ik weet dat Yvonne
de dag nadien nog niet uit
de gapende straat verdwenen was.