Vonnis over Yvonne

[p. 8]

2.

Ik verzweeg toen de naam van
de schim. Ze heet Yvonne.
Het gaat om mijn oudste zaak
die nog overblijft, geen dertien
jaar jonger dan ik en sindsdien
zijn eeuwen vervlogen, zodat ik
nog leef.

Zodat ik mijn handen die haar
nooit hebben aangeraakt
ontdekken kon en mijn mond,
waarin nooit een woord voor haar
ontstond, gewoon bewegen kon tot
een woord dat me niet was bekend.

We hebben zelfs nooit in
dezelfde luchttocht gestaan.
Ik heb haar enkel gezien maar
het gaat erom dat ik haar nooit
vergeten heb. Dat is haar schuld
maar die kent ze niet. Het is
haar lot in het mijne
zonder onderscheid.