Tussen twee woestijnen

[p. 40]

De nis

Ik weende niet.
Wanneer ik ween, hoe kil
de wind ook langs de wegen van verdriet
opsteekt, ziet gij geen traan, wellicht
een glimlach. Door de najaarsmorgenmist
dringt nauwelijks een kale berk, het licht
in een herinnering gotiek genist
met zuivere lijnen hoog en smal:

een waskaars die werd aangestoken
en opbrandt. Zie de val
der droppen wordt plots afgebroken.