Tussen twee woestijnen

[p. 8]

Oponthoud

En verder ging het leven en wij maten
de tijd elk met zijn eigen hartslag. Is
het anders mooglijk onze beide harten
veilig te bergen in hun groot gemis?

Gij waart zo broos te raken.
Nu in de schaduw der herinnering,
zoals ik toen u vrij heb toegedronken,
hef ik de beker in de bleke schemering.

Dan gaan wij voort, elk zijn gekozen
wegen. Zeg vaarwel,
maar laat de zomerdromen
hun wisselspel.