Magnetisch veld

[p. 68]

Het niet herkenbare kind

Gij roept: Katharina.
Het kind keert zich om.
Niet de zee van de halmen deint,
maar de steenlagen onder aarde.
Want een stroom van ionen
vaart door de cyclotroon:
voor alle dochters en zonen
is de wereld een woon.

Gij roept: Katharina.
Het kind keert zich om.
Niet de zon op het tarweveld
maar het noorderlicht.
Want de nacht is het firmament
in de ogen van een kind:
op de wereld worden onbekend
vele zonen en dochters bemind.

Gij roept: Katharina.
Het kind keert zich om.
Niet van wind ruist de beemd
maar van ons beider bloed.
Dat dit ruisen verebt
weet ge later, te laat:
de zoon en de dochter die gij niet hebt
gebaard, hebben toch uw gelaat.