Magnetisch veld

[p. 67]

De harp

Dit is de harp uit het Oud-Testament,
die talmende tonen van zijden snaren:
zij roept ons distinto terug. Gij kent
dit niet: je hebt het nooit ervaren.

Een wervelwind heeft mij opgetild,
laat me schichtig over je neer
en onder mijn gewicht slaan wild
je armen om me toe: verweer

misschien of overgave toch. Je wijkt
noch nadert. Gaan je heupen deinen?
Je mond als voor een beet gereikt
omsluit in gensterlicht de mijne.

Dan welkt een enorme rode roos
boven je hoofd aan mijn hand ontsprongen.
Een weerklank herhaalt zich eindeloos,
een vuurspiraal is losgesprongen

die onze lichamen samenbindt
in hun werveling. Wij storten neer
in een vloed die zich barstend ontbindt,
tezamen een eiland, niets anders meer.

Niets anders nog is boven of onder,
is in het water. Snaar na snaar
breekt met een ijlende toon, maar zonder
te schaden het wederzijdse gebaar

der herkenning. Dan gilt een kind
in een grot met smeltende stalagmieten
en we horen de regen traag de wind
verdrijven naar de tijd der trilobieten.