Magnetisch veld

[p. 57]

Aan moeders sterfbed

Een woord is immer adembaar.
Eens echter komt de mond niet klaar

voor één woord dat tot adem werd,
aleer een kramp hem openspert

voorgoed. Ik stil mijn steil verzet.
Maar wie begon dat geil gebed

van bloedschuld en Jeruzalem
met wierookslierten door de stem?

Zij glijdt gesloten in de dood,
haar handen sluitend op haar schoot.

Er heerst een dichte duisternis
en stilte waar geen adem is,

geen adem meer. Er ligt een bron
van adem open in de zon.