Het huis ten einde

[p. 106]

Van de stilte

Ik zoek de stilte waarin niets
meer leeft van wat haar heeft
verwekt, een stilte die niet is
verwekt omdat ik daar mijn dood
kan zien herkenbaar zijn.

Maar zij is nergens. Zij
is godgelijk. De baaierd reeds
was woordgeluid want immer wacht
geluid op lucht. Ik vang
niet aan. Ik eindig niet.
Daartussen is dood in
de tijd, uitgemergelde
toevlucht van de geest die
onwerkelijk is. Altijd
is stilte geluid. De hemel is
geluid. De hel is geluid zonder
het ruisen van het bloed als in
de sneeuwwind de dakrand trilt
en een deur morsetekens geeft.

Maar de hel is nergens meer
sinds mijn geboorte. Bidden
is zonder geluid om stilte smeken.
Bid om mijn dood, voor u
de stilte die zonder
weerklank zonder weerschijn is
al was het maar een ogenblik
een eeuwigheid.