Het huis ten einde

[p. 105]

Van het oude kasteel

Ik wil mijn dood herkennen
omdat hij zal ontmoeting zijn
met u, wellicht van u met mij.

Achter dit huis ligt dan
het terras van het oude kasteel
in de herfst met naderende struiken
in wind en melkzon
met uitgevreten stoepen door
de maan, met het grasplein
ervoor waarop zo vaak
het zwerk kwam slapen,
met mos op de weg naar
een spiegelbeeld waaruit
iemand nadert die niemand ziet
(maar wij weten wie);
het kasteel waar ik voor u,
verdroomde vrouw, de stilte wou
bespelen en de wind
te stillen hangen in de bomen.

Herinner u dat
de bolvormigheid der aarde
daar op dat ogenblik
zal zichtbaar wezen
als een ster.