Het huis ten einde

[p. 53]

Van de jachthoren

De jachthoren klimt op
een kyrië naar de nacht
van zwarte lavendel.
Het paard hinnikt
alle schaduwen toe
waaruit de koeien
weg willen komen.
De mythische maan
verstuift monotoon
toxinen over het bos.

Maar nog kan ik de ringen van
de wesp ontcijferen en
de blauwe hoeve ontleden.
De nachtelijke jachthoren is
geen wild op het spoor
wel het licht op de weg
maar glijdt in een afscheid af.

De zwarte kaarsen zijn gedoofd.
Mijn dood is nog altijd onderweg
steeds in het bereik van
mijn bereidzijn sinds ik uit
een droom werd gewekt voor
ik was ingeslapen.

Een ei van licht danst op
een duistere waterstraal.
De jachthoren zwijgt.