Het huis ten einde

[p. 18]

Van een venster voor een schaduw

Toen een zoon van mensen
zaad herkende en
de bronst der dieren aan
zijn nooddruft onderwierp
liet het water de leem
voor deze stenen achter
en schoten beuken en
eiken op voor dit hout.

De schaduwen die de tuin
bevaren voeren af in die tijd.
Ook die welke we verwachten
al weten wij dat er zijn
die de wereld niet raken.
Eén is er die valt over mij
tot duisternis stolt en
mijn adem stremt.

Gij zijt voor haar op een venster
bedacht want ik zal binnen zijn.
Vergeet niet het open te doen.