Het doode kindje Eric

[p. 23]

IX

Hij las haar uit het boek: ‘en luid kloeg op de hillen
de stem van Rachel en zij weende zeer...’
Ze wisten samen toen hun wilde weigring stillen:
zoo luwde aan een gestrekte Hand de storm op het meer.

[p. 24]

 

Maar nog dien avond hebben ze bevonden

 

hoe wild de weder-opgeroepen golven slaan,

 

want zij herkenden aan een lach nog al hun wonden:

 

hun meisje, dat nu sterren zocht in elken traan.

 

 

 

Maar dat zij plots daarna gebleven weten,

 

dat moeder in haar rillende armen sluit,

 

het broze leven, rijkdom haast vergeten,

 

maar plots ervaren in het open lachgeluid.