VVoudt van vvonderlicke sinne-fabulen der dieren

Regelnummers proza verbergen

[p. 9]

VIII. Van 't Peerdt, ende den Ezel met hout gheladen.

Niemant sal sich op sijn gheluck beroemen,
Noch door arbeyt, sich ongheluckich noemen.

Den Ezel nacht en dach, ^hout op en neder laende,

En soberlick men hem sijn swaren arbeyt loont,

Eenmael siend’ een ^schoon Peerdt, dat sich voor hem vertoont

VVel vet, en ^{onghelaen, sich ongheluckich waende},

Te draghen menighen slach, die hem tot wercken maende,

Ghestadich sonder rust, en dat het Peerdt verblijt,

Soo sachten leven leyt; doch hoewel hy ’t benijt,

Moest evenwel hy voort, te wercken, daer al slaende

Men hem wel kloeck toe dreef, en wrocht ghelijck als vooren,

Hoewel hy teghen hert, en al veel tragher doet,

Door dien hy sach het Peerdt, soo leckerlick ghevoet,

Gherust, en onbelaen, en hy door werck schier smooren.

’t Gheschieden korts daer na, ^{het Peerdt dat moest ten stryden,}

^{Ghezadelt en ghetoomt}, men het daer henen leyt:

Dit siet den Ezel, die sich fluckx tot werck bereyt,

VVant doen hy vreesden dat noch argher hy mocht lyden.

De Fortuyn, immer was in voorspoet soo bestendich,

Niemant die niet in ’t ent, beproeft haar stuersheyt heeft,

En dickwil het ghebeurt, die nu na lusten leeft,

Terstont een ongheval sijn groot gheluck is schendich,

En wanend ’s veyl te zijn, een bitt’re smaet ellendich

Hem komt bestormen ras, dat eeuwelick hy blijft

Een arme slaef veracht, en wort soo snoot ontlijft,

Doch niemant wanhoopt, of s' hem goet of quaet is sendich.

Den ghenen die over-eyndt staet, moet voorsichtich pooghen,

Dat hem d’eer giericheyt, door hoochmoet niet en velt,

Want die op sijn gheluck sich sal te seer verhooghen:

Godt fluckx door ongheval sijn groote waen versmelt.

[p. 10]

 

_{Te sien op syn Minder}, en doet gheen hinder.

Stobaevs.

1CHillas Agrigentinus, heeft syne knechten op 2 ghelijcke wijse met Arbeydt (doch niet te veel) 3 overladen, als dit onvernoechde Paerdt, 't welck de 4 gheduldighe Last-draghende Ezel siet gaen. Want 5 de selve knechten meenden dat het hun te swaer was, 6 hebben dies-halven over haren Heer geklaecht, ende sich 7 ghehouden, als of daer gheen knechten ter 8 Werelt waren, die so veel onlijdelickheyt deden, als 9 sy lieden: Maer, als sy eens by gheval met haren 10 Heer reysden over wegh, ende datse onder weghe in 11 de Herberghe by een Weert vernachten, die syne 12 knechten veel strenger en harder liet oppassen, en 13 dach, en nacht Ezels-werck deden, so bekenden sy, 14 dat haer Arbeyt nerghens na so swaer was, noch 15 haren Heer soo onghenadich. Hebben doen 16 voortaen van klaghen opghehouden.

17‘_{Daerom is niemandt gheluckich in syn ghemoet,} 18 _{voor ende al eer hy een ongheluckiger (oft een die} 19 _{een soberlicker leven heeft) teghen syn selven} 20 _weghet’.

Keert wroeghe van ghenoeghe.

[p. 11]

Paert, en de Ezel met hout beladen.

MEn siet, een Paert, verwaent, en fris;
Dat ^schoon in ’t lijf, en draven is;
Braef opghetoyd, en ^{sonder last},
Daer Stal-knecht, en noch meer op past.
Een Ezel koemter by ghegaen,
^{Met Pack, en hout heel overlaen;}
Die siet, en sucht verscheyden reys!
^{Denckt! wat gheluck heeft Peerden-vleys!
Maer, als het Paert most zijn verheert,
En dat hem Spoor, en Zadel deert;}
Soo neemt de Ezel weer ghedult,
En gheeft syn broos ghemoet de schult;
Draeght, en verdraeght met nieuwe lust.
‘De Lijdsaemheyt baerd goede Rust,
_{‘VVie stadich op syn minder let,
‘Mis-noeghen blijft dan heel verset.}

_{Die op syn meerder siet, verkleynt, en schijnt vol pijn.
Die op syn minder siet, vergroot in al het syn.}

Maet hout Staet.

[p. 12]

Te sien op syn Minder, en doet gheen hinder.
Middelbaren Staet is oock de alder-beste.

[p. 13]

Fabel VIII bij Vondel
121. 't Onvernoeghde Peerd en d'Ezel.

[prent]

Op ghelijcke wijse heeft Chillas Agrigentinus zijn knechten met arbeyt, hoe wel niet alte zeer, beladen; 'twelck hun nochtans te swaer dachte: hebben der halven over haer Heer gheclaeght, ende haer ghehouden als of daer geen knechten ter werelt waren die soo veel leden ende arbeyden moesten als zij: Maer als zij eens met haer Heer over wegh reysden, ende onderwegen herberghden bij een die zijn knechten veel strengher ende haerder hield, ende dagh ende nacht als Ezels tot den arbeyt dreef, soo bekenden zij dat haer arbeyt nergens nae soo swaer was, noch haer Heer nae noch verre soo streng ende ongenadigh als die zelve was. hielden derhalven op te klagen ende morren. STOBAEVS.

Een fier Deens Peertjen most zomwijlen eens braveren,
Met 'tnarrensleetjen, en speelwagentjen zijns heeren:
Most zomwijl over't ijs en scheuren't spiegel-glas
Des Amstels, die allom glad toegevrozen was.
Het dertel krengh werd boos, en wonder ongheduldigh,
Want 'twaenden 'twas zijn heer niet zoo veel arbeyds schuldigh,
Ter tijd het eens ontmoet' een wagen zwaer gelaen,
Daer eenen Ezel ranck voor was ghespannen aen,
Die naulijcx slepen mocht den zwaer gheladen waghen,
En dapper werd ghegroet en afghesmeert met slaghen.
Het Dene Kopken dacht, Nu zie ick hoeter gaet,
'Kheb oorzaeck om vernoeght te zijn met mijnen staet:
Vermids men andren vind in steden en in dorpen,
Die veel meer slavernije, als ick, zijn onderworpen.
‘Wie op zijn minder ziet, wanneer hem 'therte wroeght,
‘Kan lichtlijck in zijn staet zich vinden wel vernoeght:
‘Om datmen menschen vind, 'tzij waer wij d'oogen wenden,
‘Die onderworpen zijn noch tienmael meer ellenden.