Van een bloedrode manchet en een kooikershondje

[XXIII]

het is vijf uur in de ochtend en het begint licht te worden. Ik lig op het gras van het Leidse Bosje, want daar heeft de man me, achter op de fiets gebonden, naar toe gebracht en nu wacht ik op andere mensen, die me verder kunnen brengen.

Het regent.

Ik lig op mijn buik, want daardoor worden de bloemen op mijn rug begoten, wat goed voor ze zal zijn.

De eerste arbeiders fietsen langs me heen naar hun werk en ze steken hun hand op ten teken van groet, maar ik kan niet terug groeten waardoor ze denken dat ik arrogant ben en soms schalt er dan ook een scheldwoord over het plein. Ik wrijf met mijn polsen net zo lang over de laatste flarden van mijn overhemd, totdat ik hem uit heb gekregen en ook mijn broek weet ik naar beneden te stropen, want de stof schuurt over mijn vel en ik zie al kleine straaltjes bloed over mijn benen en mijn heupen lopen, zo weinig kan mijn huid nog verdragen.

[p. 130]

De gaten in mijn buik en mijn borst zijn groter geworden en ik draai mijn borst naar het licht toe en kijk er aandachtig naar. Diep in een ravijn zie ik een rood stuk vlees ritmisch op en neer bewegen en dat is mijn hart.

Het klopt nog regelmatig, alleen rilt het even door de regenspatten, die op de buitenkant vallen en dan langs de rode wand dieper mijn lichaam in stromen.

Nog steeds neemt niemand me mee naar een plek, waar ik tot rust kan komen en ik vraag me af, waarom iedereen zo egoïstisch is.

Aan de overkant zie ik door een raam een jongen boven een fontein huilen en ver boven me trekt een vliegtuig een zilveren spoor langs de hemel. Ik lig in het gras en vraag me af, waarom de jongen huilt en waarheen het vliegtuig vliegt en ik zie ook dat de hemel lichter gaat worden.

Ik probeer voorzichtig over het gras te rollen en dat lukt, al doet het me veel pijn.

Langzaam rol ik verder over het grijze trottoir en ik wacht netjes bij een zebrapad tot een grote vrachtwagen met melkbussen voorbij is gerammeld, maar als ik bij de schouwburg ben, kan ik niet meer verder.

De Weteringschans strekt zich voor me uit en ik zie een witte nevel over de grond trekken, langzaam naar me toe en straks zal ik onder een wollen deken liggen. Mijn ogen doen pijn van het turen langs de stenen die ik nog nooit zo lang van dichtbij heb gezien.

Dan haal ik diep adem en ik begin te zingen.

Eerst zacht, maar dan al harder over mijn verdriet en mijn eenzaamheid en als ik naar mijn hart kijk, zie ik zweetdruppeltjes op de wanden van het kloppende vlees.

[p. 131]

Ik heb geen mooie stem, maar toch word ik zelf ontroerd door het geluid over het stille plein.

Uit het politiebureau aan de overkant komen de eerste agenten naar buiten.

Ze zetten een pick-up op het plaveisel en ze spelen een oude plaat waarop een groot orkest, hetzelfde orkest, waar ik zo'n hekel aan had, maar waar ik nu van hou, me begeleidt. Nooit heb ik met een groot orkest gezongen. Dat lukt me nu pas. Zonder handen en voeten, met gaten in mijn buik en borst, met bloemen op mijn rug, lig ik op het plein te zingen.

Door de Leidsestraat zie ik een gestalte naderen, een donkerbruine gestalte, maar mijn ogen tranen zo, dat ik niet kan zien, wie het is.

Als de gestalte dichterbij komt, zie ik het pas. Mijn teddybeer, vol rafels, herinnering uit mijn kinderjaren.

Ik blijf zingen en hij bromt de tweede stem mee. Mijn voeten worden bedekt door de nevel, die nu zacht over het plein rolt, maar dat zal niet lang duren, want achter de nevel zie ik al weer lichte plekken.

Geluk, dat weet ik, komt bij vlagen en als het naar je toekomt, zie je ook het einde al naderen. ‘Dag teddybeer,’ fluister ik en het orkest zwijgt, omdat ik niet meer zing.

Achter me komen mannen, die een affiche aan de schouwburgmuur plakken. ‘Johan Stouthart’ staat er met grote rode letters op en meer niet. Niet wat ik doe, maar wat ik ben, is belangrijk.

‘Johan Stouthart’ en die naam moet een groot publiek trekken.

Duizenden mensen staan roerloos om me heen. O, grote kitsch, de zon komt bloedrood op, waar

[p. 132]

haal ik het vandaan, en de rode stralen bereiken mijn bleke gezicht en zetten het in een rode gloed.

De bloemen op mijn rug vouwen hun blaadjes open en ik hoor de mensen zuchten, zo mooi moet ik nu zijn, een wit lichaam met zachtgele bloemen.

Ik ben erg tevreden over het aanbreken van de nieuwe dag.

Maar geluk duurt kort, ik zei het al.

Opeens klinkt een luide klap en een grote winkelruit begeeft het zonder aanwijsbare oorzaak. Verderop in de straat barsten ook ruiten en door de rondvliegende scherven raakt de menigte in paniek.

De mensen rennen het plein af en binnen een paar minuten is het weer even leeg als voor de zonsopgang.

Ook mijn teddybeer is verdwenen. Alleen de pick-up staat nog voor het politiebureau en ik hoor de naald over de plaat schuren.