Van een bloedrode manchet en een kooikershondje

[II]

ik zweer het je, uit de stenen van mijn huis groeien kleine paarse bloemen, die een ondraaglijke stank veroorzaken. Mijn god, als ik mijn huis uitkom, is het eerste wat ik doe, ik knijp mijn neus dicht en dan schiet ik snel de hoek om. Dan weet ik wel, dat alle buren naar me kijken en dat ze denken: die is gek, maar die stank is niet te dragen.

De stad is klam en een lichte nevel kruipt langs de huizen en ik zie, dat mijn schoenen vochtig worden. Vooral aan de punten, daar lopen kleine straaltjes water af en als ik hard schop, zie

[p. 10]

ik het water verstuiven.

Voor een raam blijf ik staan. Niet dichtbij natuurlijk, want niemand mag merken, dat ik naar binnen kijk, maar van een paar meter afstand schuin voor een raam kan je al veel zien, dat weet ik uit ervaring. De beste stand is links van een raam op drie passen afstand. Niemand ziet je en het glas weerspiegelt vanuit deze hoek ook niet, zodat je ongestoord naar binnen kan kijken. Uren kan ik daar blijven staan.

Het licht binnen is aangestoken, het is zeven uur in de ochtend en herfst en dan is het nog donker. Ik zie een man, die achter de tafel zit met voor zich een bord en een kop. Met thee, denk ik of misschien ook wel met koffie, maar dat zal ik wel niet te weten komen.

Dat is een nadeel van het naar binnen kijken. Ik leer de mensen een beetje kennen, dat wel, maar nooit zal ik echt intiem met ze worden. Hun woorden versta ik niet en als ze tegen elkaar praten, kan ik er wel veel bij fantaseren, maar ik zal nooit te weten komen, wat ze nu precies denken en voelen.

Nu ook; een onbelangrijk detail, ik weet het, maar ik moet nu zeggen: met thee, denk ik, of misschien ook wel met koffie. Het maakt natuurlijk niets uit, maar de vrouw, die nu binnenkomt weet wèl, wat er in het kopje zit. Ze zal het niet beseffen, maar ze is godvergeten bevoorrecht. Zou ze weten, dat er mensen zijn, die ook wel graag zouden willen weten, wat haar man nu drinkt, koffie of thee om niet die eenzaamheid te voelen van het kijken in het eigen kopje. Ik zie, dat ze veel kontakt met haar man heeft, want zonder dat hij een woord zegt, schenkt zij het kopje vol. Onmiddellijk, zonder vragen, zonder

[p. 11]

er bij na te denken, wist ze wat hij wilde, wist ze dat zijn kopje weer leeg was. Gelijk de oplossing van mijn probleem.

De minuten gaan voorbij zonder dat er iets gebeurt en eigenlijk sta ik op het punt om door te lopen en om een ander raam uit te zoeken als de man zijn hand beweegt.

Een kleine beweging maar, maar toch zo onverwacht, dat ik besluit om nog te blijven wachten. De beweging heeft de vrouw, die voor zich uit staarde, ook weer op de man attent gemaakt en nu kijkt ze naar de hand, die zich omhoog beweegt tot de duim en de wijsvinger een van de neusvleugels beetnemen.

Met langzame bewegingen drukt de man zijn duim diep in zijn neusopening, zodat de zijkant van de neus dikker wordt en zijn gezicht een verandering ondergaat. De wang aan de kant van de nu volgestopte neusingang wordt opgehesen en de man moet zijn oog wat dichtknijpen om nog verder naar binnen te komen. Dan wacht hij even.

De vrouw zit doodstil, haar handen om de tafelrand geklemd en ze kijkt naar het gezicht van de man tegenover haar.

Die maakt enkele graaiende bewegingen en langzaam trekt hij dan zijn duim weer terug, terwijl zijn wijsvinger op dezelfde afstand, maar dan buiten de neus, met snelle trippelpasjes volgt. De man houdt nu iets vast. Bijna zeker is het een stukje snot, maar ook nu krijg ik geen zekerheid. Wat dat betreft is de vrouw weer zwaar in het voordeel, want ze kan zich zelfs vooroverbuigen, wat ze ook doet, om mee te kijken.

Als de man ziet, dat de vrouw met hem naar dat snot kijkt, stopt hij het met een snelle beweging

[p. 12]

in zijn mond. Dan pakt hij het kopje en drinkt wat, zodat het snot wegspoelt. De rust in de kamer keert terug, maar ik blijf staan om te zien of de man nu bevredigd is, of dat duim en wijsvinger hun reis zullen herhalen.

Dat gebeurt en als de man weer naar zijn hand kijkt, buigt de vrouw nog meer naar voren en aan haar mond zie ik, dat ze wat tegen de man zegt.

Het is niet iets aardigs, wat ze zegt, o, nee, niet iets teders, want de man reageert agressief en hij zegt snel wat terug voordat hij zijn hand weer naar zijn mond brengt en demonstratief kauwbewegingen maakt. De vrouw schuift met een ruk haar stoel wat naar achteren en zakt onderuit. Dan steekt zij met, een wild gebaar, het moet haar pijn doen, zo wild doet ze het, haar wijsvinger in haar neus. Haar neus golft op en neer door de vinger, die zich heftig roert en haar kauw- en slikbewegingen wijzen op een overdreven gevoel voor theater. Ik doe een stap naar voren op het gevaar af gezien te worden, maar ik wil niets missen. Ik voel me heel opgewonden worden en alle kou ben ik vergeten.

De man pakt zijn lepeltje van zijn kopje en drijft het zijn neus in en als hij het er weer uithaalt, pakt hij zijn neus beet en trekt er dan een draad uit, al kan dat natuurlijk een denkbeeldige draad zijn om de vrouw te sarren.

Hoe dan ook: het heeft succes, want de vrouw springt overeind en ze loopt van de tafel weg naar de schoorsteen, waar ze met haar rug naar de kamer gekeerd, blijft staan.

Ze is natuurlijk wel de verstandigste, dat moet ik onmiddellijk toegeven, maar toch hoop ik, dat ze niet in haar stemming blijft volharden, want

[p. 13]

dan is alles voorbij en ik weet toch al niet, wat ik met de tijd, die nog voor me ligt, moet gaan doen. Maar nee, ze kijkt weer om naar de man, die onmiddellijk zijn beweging herhaalt en de vrouw komt van de schoorsteen vandaan en gaat weer aan de tafel zitten.

Ze zet haar ellebogen op het blad en houdt haar gezicht vlak bij dat van de man. Met haar linkerwijsvinger drukt ze een van de neuswanden dicht en ik zie, dat ze een enorme schep adem haalt en dan stoot ze die met volle kracht door de opengehouden neusgang.

Ik zie een grote glimmende, nog steeds groeiende bel, die uiteenspat in het gezicht van de man, die zijn hand voor zijn ogen slaat. Dan een sliert, die nog even naar voren wappert, maar dan op haar bovenlip terugslaat.

Het is voorbij.

Ze zitten tegenover elkaar. De man heeft met de punt van het tafellaken zijn gezicht schoongeveegd, de vrouw trekt met een vies gezicht de sliert van haar bovenlip en dan kijken ze elkaar met bleke gezichten zwijgend aan.

Ik merk, dat de nevel is overgegaan in een lichte motregen en omdat er in de kamer niets meer gebeurt, loop ik de straat verder in, de kraag van mijn jas opgeslagen.

Het is koud en ik huiver.

Ik haal mijn handen uit de zakken van mijn jas en ik kijk naar mijn vingers, lang en wit, die trillen.

Ik ben zenuwachtig. Maar dat mijn handen jeuken zoals nu, is me nog niet overkomen. Ik breng mijn vingers naar mijn ogen.