De Amsterdamsche Pegasus

[p. 159]

Liedt,

Stemme: Balette d'Alckmaer.

SChoone Zon! ey dalet soet en flaeuw achter u bruyne kimmen,
VVant u middaghs brant mijn teere boesem sengt,
Of laet doch u flickerend gesicht my van ter sy beschimmen,
Dat een lieve koelt met warmte sy vermenght:
VVant u heeten glans, doet mijn leden t'hans
Machteloos ter aerden sygen gants.

2   Is dit de Min? noemtmen dit soete Min? ey Liefje, neen 't zijn strafjes,
Daer u dartel oogh my mee te tergen lust,
Moet ick dan dees terging dulden langh, so bid ick handelt safjes,
Of stopt mijn leve-geest, soo heeft mijn lichaem rust,
Maer ick ducht Ionck-vrouw, dat mijn droeve rouw
V eer tot meely trecken souw.

3   't Schijnt dat ghy na-aert die Cipria, die in het scheemrich blickren
Des hollen Parlemoers op 't levend' Marmer voer,
Doch eer dat haer zoolen naeckten lant, door het aenminnich flickren

[p. 160]

 

Haers uytsichst, watter plompt in 't nat, stelden in roer,

 

Ia selfs Nereus gladt, Eb en Ty vergat

 

Soo haest sy hem beloncket hadt.

 

 

 

4   Soo alleens Vooghdesse mijns gemoets wert ick met Min omvangen

 

Als ghy syelings schier u straeltjes t'my-waerts maer,

 

Noch te meer, als ick kleynoodje en gout sie aen u ooren hangen,

 

En het toysel schoon op u bruyn kronckligh hayr,

 

Daerom snege vrouw, welcken Minnaer souw

 

Niet wenschen om sulcken schoon gebouw?

 

 

 

5   O ghy Lockt ghy lockt mijn sinnen Min-quekense Vriendinne,

 

Gelijck het morgen-root het vlugge pluym-gediert,

 

't VVelck verlieft, soo 't blijckt aen al haer doen, die lieve koelte Minnen,

 

Losende hun krop, van tack op tackje swiert,

 

Maer mijn suchjes neen, noyt haer vluchjes de'en

 

In u gemoetje hart als steen.