De Amsterdamsche Pegasus
(1627)–Jacob Janszoon Colevelt, A. Pietersz. Craen, Jan Robbertsz, Matthijs van Velden–
Auteursrechtvrij
[pagina 136]
| |
Stemme: O schoonste Parsonagie.
ACh gulde sonne lichte!
Ha brave ziel! eerwaarde wyse vrouwe!
Ghy die met uwe schichte
Mijn vreught, helaes! bedompelt heel in rouwe,
Bevalligh mensch, dit's niet u wensch
Dat ick gestadigh klage,
Of in mijn lyden
En hebt ghy geen verblyden,
Noch behagen.
2 Neen suyvre Dianinne,
Geen onbescheyt u zieltjen heeft beseten,
Mijn onvervalschte minne
Is u, o neen, so schielijck niet vergeten,
Noch oock u jonst, en gulle gonst
Die ghy my vaeck betoonden,
Die ick aenvaerde,
En gantsch'lijck u na waerden
Niet beloonde.
3 Al u bevalligheden,
V vriend'lijckheyd, en u vry postigh spreken,
V brave aerdigheden,
Hebben mijn borst met heete vlam ontsteken,
V vryigheyd, u soetigheydt,
V lief-lonckende oogen,
Doen dat mijn sinnen
En harte tot u minnen
Sijn bewogen.
4 Godinne van mijn leven!
Princesje die myn ziel houd in u handen!
Waer is myn moed gebleven!
Waer is myn kracht? helaes! met lieve banden
Teugelt ghy die, dat ick aensie,
En stae als opgetogen,
Wann' ick beschouwe
In u, ô kuysche vrouwe!
't Groot vermogen.
|
|