De Amsterdamsche Pegasus
(1627)–Jacob Janszoon Colevelt, A. Pietersz. Craen, Jan Robbertsz, Matthijs van Velden–
Auteursrechtvrij
[pagina 132]
| |
Stemme: La Maurice.SMorgens doen het sonne rootjens
Sijn gout gesicht vast inde slootjens
Spiegelde klaer, nam ick vast mijn Goddinnetje waer,
In 't Bosje waer wy gemeen,
Gewent sijn bey by een
Te komen staegh, dies elck graegh
De eerst wil wesen van ons tween.
2 Om oprechte trouwe te betoonen,
Hoe vast die liefde blijft in ons woonen,
En niet vergaet, maer vast in ons gewortelt staet,
En blyven sal altijt,
Tot dat wy raecken quijt
Het leven soet, waer voor behoet
Niemant en is, hoe seer 't hem spijt.
3 Nauwelijcks was ick neder geseten,
Ick sagh mijn Goddin, die ick geheeten
Heb wellekom, die mijn met een kus weerom
Wenschte het selfde weer,
Mijn soetert, och! mijn heer,
Sy tot mijn sey, mijn langh verbey
Mijn deerde van uwent wegen seer.
4 Mijn Engeltje wilt u hier niet in quellen,
Een weynich te wachten, dat voeght de gesellen
En Iongmans wel, 't geen haer dikmael in gratie sel
Dan helpen van die geen
Die sy niet kunnen door reen
Vermurwen heel, of krijgen veel
Een stuyrs antwoort, of dickwils neen.
5 Voorts sy in 't grafje ginck neer leggen
En begonde voorts te seggen
Tot mijn doen ras hoe dat ic haer harts liefste was:
Waer op ick genoot mijn lust,
En heb haer doen gekust,
Gelest mijn brant, tot trou mijn hand
Ick aen haer gaf, dies sy was gerust.
Eynde van de Herders-Zanghen. |
|