De Amsterdamsche Pegasus
(1627)–Jacob Janszoon Colevelt, A. Pietersz. Craen, Jan Robbertsz, Matthijs van Velden–
AuteursrechtvrijStemme: Den Arrebeyt valt den Mensch soo suur.
HOe langh sal noch in bittere rouw
My martelen d'alder-wreetste vrouw?
Wiens stuyrs gelaet, mijn haet, waer uyt
't Begin mijns droevigh sterven spruyt.
2 Waerom Goddinne, dus trotsigh en straf,
En keert u weygherigh van my af?
Ghy die my eertijts terghden tot
Het lieffelijcke Mins-genot.
3 Wel machmen seggen, het vrouw'lijck geslacht,
So haest als het lieft, so haest het weer veracht,
d' Eerst genote vreught der Min,
En laet weer liever sluypen in.
4 Als de dood my dan verwonnen heeft,
Mijn Gheest by u op der Aerden sweeft,
Om u te doon met pijn en schrick
Die om u placht te lyden ick.
5 Denckt dan versteende trots harte, vol haet:
Ick hebb' berouw, maer eylaes! het is te laet,
Siet dit is 't loon en droevigh endt
't Geen reyne liefd' aen wreetheyt sent.
| |
[pagina 120]
| |
Hier drijftmen op de stroom, en glijt op Minne-baren,
Vrouw Venus paert de Ieughd, Cupido doetse varen
In 't land van jock en vreughd, de lust die gaetse voor;
Daer Ceres, Bacchus oock haer volghen op het spoor.
|
|