De Amsterdamsche Pegasus

[p. 117]

Pastorel,

Stemme: Tyter waer vliedt ghy dus troosteloos heen?

VEld-vluchtige Nymphe, heel stuyrs van sinnen,
Waerom verlaet ghy uwen trouwen Herder doch?
Daermen geen ghetrouwer als ick, in 't minnen,
Ter Werlt sou vinden, van die nu leven noch,
Die meerder dienst of jonst betoonen sou,
Als Man of Minnaer oyt deed' aen sijn Vrou.

2   Maer te vergeefs is al mijn vragen,
Want sy na mijn in 't minst niet hooren wil,
Geen acht slaet sy op mijn suchten en klagen
Dees sture, wreede, dartele Amaril:
Maer schuwt geselschap, en terstont wech vliet,
Soo haest wanneer als sy mijn daer by siet.

[p. 118]

 

3   Haer voetjens sy dan so ras gaet versetten,

 

Dat sy al vliende nau de aerde geraeckt,

 

Datse nauwelijck kruytje noch grasjen verpletten,

 

Voor datse haer snel-gauwe loop weer staeckt:

 

Waer van dan sy uyt haer gauwe oogen siet

 

Of ick haer achtervolgend' ben of niet?

 

 

 

4   Dus blijf ick versteken, en moet, laes! derven

 

Van een die ick so getrouw mijn dienst aenbie,

 

Gemartelt in rouw, sonder te verwerven

 

Dat ick van haer een vriendelijck winckje sie,

 

't Geen mijn te mets noch wat verquicken souw,

 

Soo mijn mocht sulcks gebeuren al van mijn vrouw.

 

 

 

5   Maer nu verschoven soo moet ick leven,

 

Tot dat mijn halen sal de koude doot:

 

Mijn borst uytgesucht, reutelt en moet beven,

 

Vind ick, gequetste Harder, mijn in noot,

 

Soo dat ick graeghelijck mijn uyt dees pijn

 

Wensch, om van dese werelt graeghelijck te zijn.

 

 

 

6   Denckt eens, Amarillis, als ick ben verdwenen,

 

Dat Tyters schim of geest noch swerven sal,

 

Die niet onder sal rusten, maer naer uyt-stenen

 

Sijn droevigh leet en bitter ongeval,

 

't Geen hem te voren wert door u gedaen,

 

't Verwijt noch nae mijn doot ghy sult verstaen.